Waterjongens en anti-bacteriële zeep in Gangneung

Door Lisette van der Geest

Van alle taken die de 24.000 vrijwilligers op de Spelen in Pyeongchang en Gangneung (de stad in Zuid-Korea waar de ijsonderdelen plaatsvinden) vervullen, is de opdracht van de Zuid-Koreaanse waterjongen in zijn roze met grijze pak misschien nog wel het comfortabelst.

Hij staat warm binnen, hij kan regelmatig zittend op een stoel met zijn telefoon spelen – hoewel ik me sterk afvraag of dit de bedoeling is, maar dat terzijde – en hij bestuurt op afstand dus een drinkrobot van een meter hoog met iets dat eruitziet als de afstandsbediening van een Playstation. Al komt hij voor die bediening niet bijster veel in actie. Voor veel journalisten geldt, zo weet ik inmiddels, dat de grootste dorst vaak ’s avonds komt. En meestal niet in de vorm van water.

De waterjongen neemt zijn taak erg serieus. Waag het niet om, als hij nét even gefascineerd door zijn telefoon aan de andere kant van de ruimte bezig is, zijn afstandsbediening te pakken en het zelf te proberen. Allereerst blijkt de afstandsbediening niet zo simpel als die van een Playstation, zo ondervond een aantal collega’s, bovendien is de vrijwilliger binnen de kortste keren weer op zijn plaats om de afstandsbediening terug te pakken.

In Gangneung zijn er ook vrijwilligers die af en toe dwingend naar de pomp met antibacteriële zeep wijzen wanneer je langsloopt aan het ontbijt of bij de entree voor de ijsbaan. Al wordt dit elke dag een klein beetje minder fanatiek. De berichtgeving over het norovirus en de bijbehorende verkramping van de organisatie lijkt inmiddels ook alweer weken geleden. Zo gaat dit tijdens de Spelen, waar dagen in delen worden opgeknipt, waar het ene verhaal het andere in rap tempo opvolgt en waar continu nieuwe indrukken zijn. En dan zijn de Spelen eigenlijk nog niet eens begonnen.

In Gangneung is er genoeg om je over te verbazen. Het mediadorp beslaat tientallen nieuwe woontorens, elk met 22 verdiepingen. Het is er daardoor compact en groots tegelijk. Kleine shops zijn 24 uur open, is er op afstand van het mediadorp brand dan komt er een noodmelding op je telefoon, zoek alleen wel zelf even uit wat je doet met de vertaling van het Koreaans.

Terug naar de vrijwilligers. Het scheiden van afval na het ontbijt wordt gedaan. Bij elke doorgang in het mediadorp, en er zijn er zeker wel een stuk of vijftien, staan minstens drie vrijwilligers in de kou accreditaties te checken. En er zijn vrijwilligers die bij het uitstappen uit de mediabus bij het shorttrackstadion met een rode lichtgevende seinlamp in het daglicht proberen de weg naar het koffietentje op de hoek te versperren, enkel omdat ze zijn geïnstrueerd de weg naar het shorttrackstadion aan de andere kant te wijzen.

Kortom: in Gangneung zijn zaken redelijk goed georganiseerd. Het zal nog wennen worden, bij terugkomst in Nederland. Maar zover is het nog lang niet. Laten we hier eerst maar eens beginnen en naar de openingsceremonie kijken, met al die vrijwilligers.