Ter Mors: Mijn geest is sterker dan mijn lichaam

Door Rik Spekenbrink

The story of her life. Ter Mors heeft een waslijst aan lichamelijk ongemakken gehad. Ze lag er een heel seizoen uit vanwege overtraindheid. Maar de tegenslagen die het leven haar bracht, waren nog veel zwaarder. Vlak voor de vorige Olympische Spelen in Sotsji overleed haar vader. Haar jongste zus heeft een ernstige spierziekte. Er zijn topsporters die er voor minder de brui aan zouden hebben gegeven. ,,Ik moet soms egoïstisch zijn, maar dat doe ik dan ook om iets moois voor iemand terug te doen.”

Zoals het winnen van goud. Op de tribune zaten haar moeder, oudste zus en vriend Jeroen, met wie ze gaat trouwen. Ter Mors vertelde hoe belangrijk haar levenspartner was geweest de afgelopen maanden. Na het OKT, waarop ze zich ‘maar’ voor één afstand plaatste, zat ze er een week goed doorheen. Ook vanwege de aanhoudende knie- en rugproblemen. ,,Op het ijs, of waar dan ook, doe je alsof het goed gaat. Thuis kan je alle emoties laten gaan. Mijn vriend is mijn grootste support.”

Hij hielp haar de knop omzetten. Ter Mors bedacht een plan. Dat luidde simpel: alles of niets. In december had ze weinig krachttraining kunnen doen, door haar zwakke rug. ,,Maar als ik dat niet weer zou oppakken, kon ik hier misschien 5de worden. Daar kom ik niet voor. Ik had hier maar één afstand te rijden, een afstand die me ligt. Dan ga ik er ook alles voor doen.” Dus schroefde ze de gewichten op in het krachthonk, met alle risico’s van dien. ,,Het heeft goed uitgepakt. Mijn geest is sterker dan mijn lichaam. Ik wil veel, mijn lichaam wil niet altijd. Maar als je positief bent, kun je veel faken voor je lichaam.” Ze bedoelt: dan voel je die pijn soms even niet. ,,En als sporter ben je ook een beetje gek, hè.”

Ook op de Spelen kende Ter Mors tegenslag, in het shorttrack welteverstaan. Ze was vastbesloten met de relayploeg eindelijk een grote finale te halen, en liefst daarna winnen. Het lukte weer niet, in de halve finale ging het mis. ,,Mijn allerlaatste aflossing, die had ik anders bedacht”, doelde ze op haar aanstaande (en nu wel definitieve afscheid) van het shorttrack. ,,De dag erna was niet leuk. Maar ook dan moet je verder. Het is zonde als één afstand je hele Spelen verpest.”

Bovendien: op de langebaan was al anderhalve week ‘pumped’. ,,Ik schaatste goed, zat goed in mijn vel. Voor mijn race had ik maar één plan: hard schaatsen. Ik wist niet wat ik in me zou hebben en vreesde voor Nao Kodaira en Miho Takagi.”

Het bleek genoeg. Of dit goud mooier was dan die van Sotsji, was een vraag die Ter Mors niet kon beantwoorden. ,,Ze hebben allebei een andere weg ernaartoe, zijn allebei bijzonder.”