Russen blazen het sprookje van de Duitse ijshockeyers uit

Door Tim Reedijk

Rusland en ijshockey op de Spelen, het is vanuit historisch perspectief een uiterst ongelukkige combinatie. Zestien jaar geleden werd voor het laatst brons behaald in Salt Lake City. In 1998 stonden de Russen voor het laatst in de finale; de meest recente gouden plak dateert alweer van de Spelen in 1992 in Albertville. Rusland deed daar mee met het Gemenebest van Onafhankelijke Staten, waardoor die medaille nooit officieel tot Rusland toebehoorde.

Net als nu. De olympische plak is voor de OAR, omdat Rusland als land zelf vanwege een staatsgereguleerd dopingsysteem niet werd toegelaten in Pyeongchang door het Internationaal Olympisch Comité (IOC). De smaak van de victorie zal juist daarom zoeter zijn dan ooit, nu het goud werd behaald op een toernooi waar de Russen goedbeschouwd een pariastatus hebben.

Rusland begon als favoriet aan de Spelen. Canada en de Verenigde Staten hadden te kampen met de afwezigheid van de ijshockeyers uit de National Hockey League (NHL), die door een financieel geschil tussen het IOC en de Noord-Amerikaanse competitie niet afreisden naar Zuid-Korea. Daardoor miste het olympische ijshockeytoernooi flair. De finale, doorgaans massaal bezocht op de Winterspelen, was ditmaal niet uitverkocht. En uitgerekend de Russische vlag overheerste op de tribunes van het Gangneung Hockey Centre, de vlag die overal in Pyeongchang zoveel mogelijk wordt gemeden, die niet op de bleue tenues van de atleten uit Rusland mocht worden getoond en die vandaag bij de sluitingsceremonie niet te zien is.

Het was voor de Russen voordelig dat grootmachten Canada en Amerika met hun B-teams voortijdig werden uitgeschakeld. Duitsland was verantwoordelijk voor de verrassende exit van de Canadezen en bereikte daarmee voor het eerst in haar geschiedenis de finale.