Kramer heeft wat recht te zetten: 'Dat is geen geheim'

Door Lisette van der Geest en Thijs Zonneveld

Een gecombineerde persconferentie met Sven Kramer gaat tijdens de Spelen als volgt: eerst stapt Jan Smeekens binnen, de man die morgen de vlag draagt voor Nederland tijdens de openingsceremonie in Pyeongchang. Hij neemt plaats op het podium, de perswoordvoerder vertelt dat Kramer over vijftien minuten aansluit bij Smeekens en de sprinter beantwoordt een vraag of zes.

Of hij heeft geoefend met de vlag? Stalen gezicht: ,,Ik heb er wat trainingskampjes opzitten. De tactiek en techniek is bekend.” Dan, serieus: ,,Ik zal geen gekke dingen met die vlag doen.” Smeekens vertelt nog dat hij blij is terug te zijn in Gangneung, op de ijsbaan waar hij een jaar geleden als eerste Nederlander de wereldtitel op de 500 meter won en dat hij voor goud gaat deze Winterspelen, maar al snel daarna is het stil. De vragen zijn op, al voordat Kramer gearriveerd is. ,,Nou, succes met Sven”, zegt Smeekens. En hij vertrekt.

Kramer moet eerst aan de buitenlandse media uitleggen waarom Nederland nu eigenlijk zo goed is in schaatsen. Hij praat over het niveau van de commerciële ploegen, over de onderlinge concurrentie. Maar de Koreaanse verslaggevers zijn vooral geïnteresseerd in Kramers rol op de massastart, waar Seung-hoon Lee de topfavoriet is. Daar moet Kramer om lachen: hij heeft nog nooit een internationale massastart gereden. En voor hem is het ook niet het belangrijkste onderdeel van deze Spelen. Hij is voornamelijk vanwege unfinished business op de tien kilometer. ,,Dat is ook geen geheim. Maar het moet stap voor stap. Eerst de vijf, dan de tien.”

Op beide afstanden is hij favoriet. En dat beseft hij zelf maar al te goed. Dat is namelijk altijd zo. ,,Ik weet niet hoe het is om als underdog te racen. Het is altijd moeilijk te racen als een van de favorieten. Soms vergeet ik dat ik moet racen om te winnen, ik ben af en toe meer bezig met niet verliezen. Dan rij ik te verdedigend. Ik moet eigenlijk rijden alsof ik 18 of 19 ben: blind door een muur heen. Daarbij helpt ervaring niet altijd. Het geeft wel meer comfort. Ik vind racen nu leuker dan toen ik 23 was, in Vancouver. Toen was er veel druk en had ik er minder ervaring mee. Nu ben ik ouder, geniet ik meer. Maar alle races die ik hier rijd, die rijd ik vol om te winnen. De loting maakt niet uit, wat er hierna komt ook niet meer. Ik moet de races van mijn leven rijden.”