Knegt komt nét tekort voor goud op 1500 meter

Door Thijs Zonneveld

Ze zijn met z’n negenen. Een kudde is het. Schapen, maar vooral wolven. Door de speakers van het stadion klinkt bombastische muziek. De Koreanen staan al op de bank voordat het startschot heeft geklonken. Hiervoor zijn ze gekomen; dit is het. De finale van de 1500 meter shorttrack – dé sport in Zuid-Korea. Maar er staan niet alleen twee Koreanen in de finale. Er zijn er ook twee in een pak met oranje, rood, wit en blauw.

De een heet Itzhak de Laat. De ander is Sjinkie Knegt – de kopman. Hij staat op standje stuiteren. Een paar uur eerder was hij nog zo relaxed, voor de eerste heat. Misschien wel té relaxed. Vlak voordat hij het ijs op moet stond hij nog met een petje op en zijn handen op zijn rug te staren naar het scorebord en de afgeladen tribunes. In de eerste heat gaat hij twee keer bijna onderuit. Hij gaat wel door, maar hij schaatst na afloop hoofdschuddend door. In de halve finale is hij veel agressiever, feller: hij wint ‘m met overmacht. Hij juicht zoals hij praat: onderkoeld – omgekeerd evenredig met hoe hij schaatst.

Maar nu, in de finale, is de tegenstand zoveel groter. Niet alleen van de twee thuisrijdende Koreanen (Hwang en Lim), maar ook van twee Canadezen en een Rus – Semen Elistratov. Er zijn geen zwakke broeders meer, ruimte om te passeren is er nauwelijks.

Als de Koreanen na een paar rondes aanzetten, als een Siamese tweeling, reageert Knegt als door een adder gebeten. Hij kruipt achter ze, wurmt zich ertussen. De rondes vliegen van de teller. Nog vijf, nog vier, nog drie. De Koreaan vlak achter Knegt gaat onderuit en neem de Hongaar Liu mee in zijn val. Nog twee. Knegt kruipt nog dichter achter Lim. Hij wacht tot de laatste ronde, de laatste bocht, op het gaatje dat moet vallen, op die ene centimeter die hem naar goud moet brengen.

Maar het gaatje valt niet. Die ene centimeter krijgt hij niet.

Lim drukt zijn schaats als eerste over de streep, Knegt moet genoegen nemen met zilver. Er golft een huilend gejuich van de tribunes. Lim duikt in de armen van zijn coaches, Knegt feliciteert hem vrijwel meteen.

Nog geen tien minuten later staat hij voor het podium. De speaker roept dingen in het Koreaans. Knegt kijkt om zich heen en zuigt zijn longen vol. Om zijn mondhoeken een glimlach, in zijn ogen een twinkeling.

Eén afstand, één medaille.

Dat kan slechter.