Fuck het schaatsen, want dit gaat écht ergens over

We leven hier in een bubbel. Alles draait om sport. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Je vergeet soms dat er ook nog een wereld is buiten de Olympische Spelen. Het is bekend dat de sporters in een olympisch dorp wonen. Dat Sven Kramer een appartement deelt met Kjeld Nuis en dat ze gouden medailles sparen. Dat ze zelf stofzuigen en dat er een gemeenschappelijke TeamNL-ruimte is waar de sporters hun ervaringen kunnen delen. Alles draait om presteren en zo moet het ook zijn.

Wat niet veel mensen weten is dat het voor de mensen die de sporters volgen, de media, eigenlijk precies hetzelfde is als voor de sporters.Wij hebben ook een dorp, the media village. We wonen in dezelfde nieuwe appartementen als de sporters, maar dan in ons eigen dorp. Het is natuurlijk niet zo luxe als waar de sporters leven.

In de parkeergarage, die tijdelijk is omgebouwd tot eetzaal, moeten we 's avonds gewoon betalen voor ons eten. Maar toch: ook wij zijn een team. En ook wij praten de hele dag alleen maar over sport. We vieren medailles alsof het onze medailles zijn, we worden door de buitenlandse collega's gefeliciteerd als we weer winnen.

Het voelt allemaal heel natuurlijk, want mijn collega's op de tribune zijn veelal oud-schaatscollega's. Een grote reünie. Joey Cheek, Dan Jansen, Hiroyasu Shimizu en Apolo Ohno: iedereen loopt hier rond.

Ik ben hier met een heel grote groep van de NOS. We hebben appgroepjes en zelfs een veiligheids-app op onze telefoon, mocht er iets verkeerd gaan. Dit alles geeft ons ook het recht om de hele dag over niks anders na te hoeven denken dan sport. Als beloning voor mijn twee weken tunnelvisie krijg ik zelfs een officieel olympisch diploma van het IOC. Omdat ik deelgenoot ben van de Olympische Spelen.

En dan stuurt Patrick Lodiers ineens een bijzondere foto in de gezamenlijke appgroep, met de tekst: de stemming is nu! Even geen sport maar de stemming om de donorwet. Ruw word ik wakker geschud uit mijn bubbel. En ik denk terug aan Bart de Graaff, die een reportage kwam maken tijdens de Spelen van Salt Lake City. Nee hij noemde het, STALK Lake City... De kleine grote man is er niet meer maar de donorwet is er nu eindelijk wel.

Fuck het schaatsen, dit gaat echt ergens over. In een klein Koreaans kroegje tref ik Patrick, toosten we op Bart en lachen we om Stalk Lake City. Vandaag stappen we weer de bubbel in.