Een picnic-karretje brengt altijd een traumatische ervaring uit mijn eerste grotemensenbaan naar boven

Ik word net bijna omvergereden door zo'n supersnel karretje van Picnic. Maar ik kan er niet kwaad om worden. Zo corona, die karretjes. Als er ooit een film komt van de dystopische maanden van 2020, zal bij voortduring een Picnic-karretje door het beeld suizen.

Die karretjes brengen altijd een traumatische ervaring uit mijn jeugd terug. Ik had als vakantiebaantje een wijkje als melkboer. toen al met een elektrisch karretje. 's Ochtends om zes uur naar de verzamelplaats, alle kratten met melk-, yoghurt en karnemelkflessen inladen, sinas, bier, kaas en wat zo'n mannetje nog meer verkocht.

Ik was veel te klein eigenlijk voor zo'n grotemensenbaan. Maar dat weet je dan niet. Je denkt: ik ben 16, het mag. Ik had een paar routes door arbeiderswijken van de grote stad. Spannend. Eng ook. Wat wist ik van het leven? Ik had een boekje gekregen van de echte melkboer, met de mensen die op rekening kochten en een paar waarschuwingen. 'Die moet je altijd direct laten betalen.'

Scheuren zat er trouwens niet in met dat melkkarretje. Maar ook zonder dat rinkelden de flessen wel bijna de kratten uit.

Enfin, op zeker moment stopt een busje met bouwvakkers bij mijn karretje. Die hadden duidelijk dorst. Ze namen melk, een kratje sinas en drie kratjes bier. Zo, ik was los op het eind van de rit. Fijn. Dacht ik. ,,Ooh'', zei een enorme bouwvakker die de boel net zijn busje had in getild. ,,Geen geld bij me. Sorry, ik kom morgen weer langs, oké?'' Ik voelde me 7 ineens. Mijn hart zakte in m'n maag. ,,Eh... ja, natuurlijk.''

De volgende dag, even tegen vieren, was ik op dezelfde plek. Dat hadden we afgesproken, die grote bouwvakker en ik, dat jochie met zijn eigen melkkarretje. De hele dag een knagend gevoel in mijn buik gehad. Hij zou toch wel komen? Maar als-ie nu zou komen en nog eens de bus zou volladen? Naarmate de dag vorderde, werd ik voor dat laatste nog banger dan voor het eerste. Ik wachtte dik een uur. Geen busje natuurlijk. Ik proef nog de diepe vernedering van dat moment. En het verdriet. Ik denk dat het mijn eerste confrontatie was met hoe naar de mens kan zijn. Ja, daar denk ik vaak aan als ik zo'n Picnic-wagentje langs zie racen. Ze hebben vast een hongerloontje. Geef eens een goeie fooi.

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl