Wim Suurbier op 75-jarige leeftijd overleden

De uitgever zag het helemaal zitten: een biografie van Wim Suurbier. Er viel genoeg te vertellen. Over zijn successen natuurlijk, Suurbier was rechtsback in het legendarische Ajax van de jaren zeventig dat drie keer op rij de Europacup 1 won. Suurbier heeft ook nog eens de verloren WK-finales van 1974 en 1978 gespeeld met Oranje, de laatste als invaller. En dan was er nog die losbandige levensstijl van de vrolijke Suurbier die in het café net zo fanatiek was als op het veld. Maar er was óók zijn tragische zoektocht naar zakelijk geluk, de geldproblemen, de sores.

De uitgever had alleen één probleem: de hoofdpersoon zelf zag een boek over zijn leven helemaal niet zitten. Want Wim Suurbier had misschien wel genoeg te vertellen, hij had geen zin om anderen af te vallen in zijn boek. Om met kluitjes modder te gooien. Het is symbolisch voor wie Suurbier was: een mens zonder vijanden, een goedlachse allemansvriend. Een lolbroek, maar wél een die ook tobde. Zijn rijke voetbalcarrière sloot hij bankroet af.

Vermaakt kan zijn toenmalige ploeggenoot René van der Gijp bij Sparta, die door Suurbier onder de hoede werd genomen, vertellen over hun strapatsen en avonturen. Vooral die ene anekdote werd een klassieker. Na een avondje doorzakken reed Suurbier naar huis met Van der Gijp op de bijrijdersstoel. Toen het duo in een politiefuik reed, klommen ze pijlsnel op de achterbank. Met een stalen gezicht verkondigden ze dat hun denkbeeldige chauffeur op de vlucht was geslagen. De agenten van dienst geloofden het duo en brachten de twee aangeschoten profvoetballers zelfs netjes naar huis.

Suurbier noemde zichzelf ooit ‘als voetballer niet veel bijzonders’. Maar hij speelde de grootste spelers uit de wedstrijd. Het was niet voor niets dat de vedettes van Ajax en Oranje graag met hem op het veld stonden. Hij kreeg waardering van alle kanten, maar in het bijzonder van Piet Keizer met wie hij een speciale band had. Suurbier was keihard als het moest, maar niet een verdediger die kickte op harde overtredingen. ,,Ik erken altijd meteen schuld en steek mijn hand op naar de scheidsrechter om dat duidelijk te maken. Maar het móét nu eenmaal: het gaat om veel geld, je kunt niet zomaar iemand even een doelpunt laten maken. Ik zou niet iemand kunnen schoppen of slaan als de bal er niet is. Dat vind ik minderwaardig.’’