‘Under Pressure’, dát had natuurlijk het lijflied van Dirk Kuyt moeten zijn

Daar zat hij. Op zijn knieën op het veld, handen voor zijn ogen. De fotografen bleven dankbaar klikken. Een paar dagen na het veroveren van de zo intens gevierde landstitel van Feyenoord, kijkt Dirk Kuyt naar die plek op het veld. Hij draagt nu een zwart T-shirt met de tekst ‘We zijn niet te stoppen, we blijven nu doorgaan!’ Maar de working class hero van 14 mei gaat helemaal niet door, hij stopt.

Je zag de oude strijder (dan 36) uit Katwijk letterlijk opleven, in die zeven dagen tussen de nederlaag op Woudestein op 7 mei en het volksfeest in de Kuip, exact een week later. Zich realiserend dat er een passend afscheid voor hem in het verschiet lag. Waar anderen in de Kuip in de dagen voor 14 mei steeds witter wegtrokken, alleen al bij de gedachte dat de koppositie op de laatste speeldag alsnog naar aartsrivaal Ajax kon gaan, daar kreeg Kuyt juist dagelijks meer kleur op zijn wangen.

Nee, het is niet zijn favoriete muziek. Kuyt luistert, zo verklapte hij ooit aan Radio 538, liever naar Avicii en Martin Garrix. En hij zong ooit in een jolige bui een duetje met Jan Smit. Maar het nummer Under Pressure van Queen en David Bowie, dát had natuurlijk zijn lijflied moeten zijn. Pressure, pushing down on me, pressing down on you, no man ask for.

Voor Kuyt voelde immense druk een carrière lang als een warm bad. Altijd weer die schijnwerpers fel op hem gericht. Kuyt wilde niets liever. ,,This is our last dance, this is ourselves’', zingt Bowie op het einde van het nummer tegen Freddie Mercury. Op 14 mei even voor 14.30 uur voelt Kuyt dat. Sterker nog, hij weet het. Zijn allerlaatste dans, zijn allerlaatste kunstje, zijn allerlaatste optreden voor een volle Kuip.

Soms, heel soms, is de realiteit mooier dan welk script ook. Drie goals, de titel, de schaal, de tranen, het volksfeest.

Ze sloegen hem na afloop allemaal op zijn brede schouders. Journalisten. Tegenstanders. Supporters. Én de mensen die bij Feyenoord begin 2015 gewoon niet wisten wat ze met de signalen van Kuyt vanuit Istanboel aan moesten. Ja, de spits wilde graag terugkeren, dat had hij ze verteld. Maar waarom werd zijn uitgestoken hand maar niet vastgepakt in Rotterdam, vroeg Kuyt zich af. De leiding van Feyenoord twijfelde hevig. Was het nou wel verstandig om de oudgediende op te halen?

Dan maar alles of niets, bedacht het kamp-Kuyt zich begin 2015. Ze gooiden een stevig balletje op in de media. In deze krant verscheen op 28 januari een groot artikel met de kop ‘Kuyt terug naar Feyenoord, het is een kwestie van nu of nooit’. De strekking: Kuyt wilde dolgraag terug, maar als het zo oorverdovend stil bleef vanuit de Kuip, ging de laatste kans voorbij.

Op zijn kantoor in Den Haag las de sluwe zaakwaarnemer Rob Jansen die ochtend het artikel met een brede glimlach. Een dag later, op 29 januari 2015, ging de telefoon.

De directie van Feyenoord. Of ze een afspraak konden maken. Kuyt moest, bij nader inzien, toch naar de Kuip komen. De rest is voetbalhistorie. Net als inmiddels de imposante carrière van Kuyt.