‘Na winst UEFA Cup deed ik ertoe als trainer’

Prachtige beelden zijn het van de ontlading die loskomt nadat Schalke in 1997 zijn eerste UEFA Cup binnenhaalt. Johan de Kock, die andere Nederlander, perst er een oud-Hollands dansje uit. En ook Stevens, dan nota bene amper een jaar eindverantwoordelijke in Gelsenkirchen, krijgt uiteindelijk de schwung te pakken. Nou ja, op zijn Huubs dan, een tikkeltje gereserveerd. ,,Weet je’’, zegt Stevens. ,,Tot dat moment was ik een nobody in Duitsland. Een enkeling zal me gekend hebben als oud-speler van PSV. Maar verder was ik toch vooral die grote onbekende, afkomstig van een al even onbekende club (Roda JC, red.). Die beslissende penalty van Wilmots veranderde dat beeld. Opeens was ik een trainer die ertoe deed. Ik had mijn naam gevestigd.’’

Nee, herhaalt Stevens, in die zo bombastische hectiek van het moment stond hij daar nog niet bij stil. De coach genoot vooral van wat hem overviel. Van de lofgezangen van 20.000 uit Gelsenkirchen meegereisde Schalke-aanhangers, die Stevens op die dag voor eeuwig in hun blauwe harten sloten. Van de haast kinderlijke blijdschap in zijn team. Van die anders zo trotse Inter-spelers, van wie sommigen beleefd durfden te klappen voor de Nederlandse coach en zijn equipe. Stevens had een voetbalwonder verricht; zoveel was wel duidelijk. ,,Ik weet nog dat ik tijdens de wedstrijd woorden had met Ingo Anderbrügge, wisselspeler toen. Daar was-is pissig over. In de tweede helft roep ik tegen hem: ‘Nu stoppen met zeiken jij, ja! Je wordt zo nog belangrijk’. Wat denk je: schiet hij later als invaller de eerste pingel van de strafschoppenserie feilloos binnen. Dat gaf ons vleugels.’’