De goal waardoor de loopbaan van Arjen Robben in één keer ‘af’ was

Naast me streelt Arjen Robben de Champions League-beker: ‘Ik denk dat ik ‘m ook mee naar bed neem’

Door Maarten Wijffels

Het is al na enen als Arjen Robben in de balzaal van het Grosvenor House in Londen zijn moeder omhelst. En daarna zijn vader. Drieënhalf uur geleden heeft hij het doelpunt van zijn leven gemaakt en nu, in het holst van de nacht, ziet hij in een feestende meute voor het eerst zijn ouders. Het geluk straalt van hun gezichten. ,,Ik ben trots op je, jongen,’’ zegt zijn vader Hans. Moeder Marjo geeft hem een kus.

Ze zijn deze zaterdagnacht even opgestaan van tafel nummer 77. Want feest bij FC Bayern München na een gewonnen Europese finale, dat is geen snel in elkaar geflanste party met een koud buffet en wat fusten bier. De balzaal van het Grosvenor House lijkt wel een discotheek. Muziek, lichteffecten, en 1600 gasten op speciale uitnodiging van Bayern. Ze dansen, zingen, juichen. En eten aan tientallen tafels een driegangendiner.

Boris Becker zit twee tafels verderop aan de lamsfilet met Kräuterkartoffeln. Net als politici, acteurs, tientallen Duitse topindustriëlen. Uit de boxen knallen hits van Shakira, maar ook You can call me Al van Paul Simon. Er is bier. Veel bier. Het Paulaner Weissbier is niet aan te slepen. En een Nederlandse aanvaller uit Bedum is de koning van het feest.

,,Ik besef het eigenlijk zelf ook nog niet goed,’’ zegt Robben. ,,Hier heb ik al die jaren van gedroomd en voor geleefd. En nu is het zover. Toen ik op mijn knieën gleed na dat doelpunt in de slotfase ging er heel veel door mijn hoofd. Mijn hele carrière wil ik nog net niet zeggen, maar het scheelde niet veel. Weet je, je wilt gewoon niet met een ‘loser-stempel’ door, de rest van je leven.’’

En dat hoeft dus ook niet. Wat er allemaal is misgegaan in de vorige finales in 2012 en 2010, daar kan nu in één keer een hele vette streep doorheen. Robben wordt gewenkt. Hij moet vooraan staan op het podium als clubdirecteur en oud-topspeler Karl-Heinz Rummenigge de zaal om stilte vraagt. In zijn speech raakt Rummenigge zichtbaar geroerd als hij vertelt wat zijn vrouw net tegen hem zei.

,,Zij zei: ‘Kalle, je hebt die spelers omhelsd alsof het je eigen zonen zijn.’ Ja, u ziet nu mijn emoties. Deze beker, dit hele seizoen, het doet mij heel veel.’’

Het is er tóch van gekomen. Voor Bayern. Voor Robben. Hij was tot nu toe de enige Nederlandse topvoetballer die twee Champions League-finales met een club verloor. Én een WK-finale met Oranje. ‘Arjen Floppen’ schamperden Duitse media daarom al. Maar nu zien ze in hem een ‘Fussball Gott.’ Ach ja…

De vergelijking met Patrick Kluivert valt. Die maakte ooit een doelpunt in de slotfase, waardoor hij in 1995 met Ajax zijn eerste Champions League won. Kluivert was een talentje van 18. Hetzelfde jongensboekachtige verhaal is er nu voor Robben, maar dan als man van 29 jaar. ,,Weet je waar ik gelijk aan moet terugdenken,’’ zegt zijn vader als we weer even zijn gaan zitten. ,,Aan een vakantie in Barcelona. Arjen was een jongetje van 8 toen we in het museum van FC Barcelona stonden. ,,Daar showden ze de Champions League-beker, het was denk ik het jaar dat Barcelona ‘m net voor het eerst in zijn historie had gewonnen op Wembley. Met die vrije trap van Ronald Koeman. Arjen en zijn zus zijn toen met de beker op de foto gegaan. En nu, 21 jaar later, wint ie hem zelf. Na een winnende goal. Óp Wembley. Kan het mooier?’’

Die beker, ook wel de Cup met de Grote Oren genoemd, rust nu op schoot bij Robben. Hij streelt ‘m even. Misschien is het schijn, maar het lijkt wel of hij de trofee deze nacht veel vaker en langer bij zich heeft dan alle andere spelers. Maar dat is ook weer niet gek als matchwinnaar. Dan is het tijd voor een speciale foto. Robben met zijn familie en de beker. Vader, moeder, zus Vivian en zijn vrouw Bernadien. En daarna ook een foto met zijn vriendengroep uit Bedum.

Al zijn hele carrière nodigt Robben bij elke grote wedstrijd een aantal jongens uit met wie hij al bevriend is sinds de lagere school. Jongens met wie hij ooit in de F-jes bij VV Bedum begon met voetballen. Zij zijn inmiddels al overal in Europa bij topwedstrijden en finales zijn gasten geweest. ,,Ik vind het mooi als ik zie dat mijn vrienden genieten,’’ glundert Robben. ,,Die jongens waren erbij toen ik als begin-twintiger voor Chelsea speelde, later ook een paar keer in mijn tijd bij Real Madrid. Maar voor deze finale heb wel een seconde gedacht: ik nodig ze dit keer niet uit. Want misschien komt daar het ongeluk wel vandaan, haha.’’

Het loopt inmiddels tegen de klok van half vier. Tijd om het feest voort te zetten in het spelershotel, een paar kilometer verderop in Londen. Met de beker in zijn armen loopt de held van de avond naar de trap. Grijnzend zegt hij: ,,Ik denk dat ik die beker straks ook maar mee naar bed neem.’’