Straatvoetballer Paolo Fernandes van de radar verdwenen bij NAC

De beroerde invalbeurt in Amsterdam begin deze maand, is niet zonder gevolgen gebleven voor de 19-jarige huurling van Manchester City. De laatste drie wedstrijden speelde de lichtvoetige linkspoot geen minuut meer. Fernandes (446 minuten in de eredivisie) mocht enkel warmlopen langs de zijlijn, invallen is er niet meer bij.

En dat roept vragen op. Om vorig seizoen verkozen te worden tot beste speler van de Manchester City Academy moet je namelijk ontegenzeggelijk wat in je mars hebben. Op social media circuleert een foto waarop Fernandes in mei van 2017 trots poseert met the Player of the Year Award. Zijn begin bij NAC, drie basisplaatsen in de eerste vier competitieduels, is veelbelovend. De liefhebber smelt van zijn balbehandeling. De getructe Spanjaard schept verwachtingen met zijn vrije geest van voetballen. Verwachtingen die hij nooit inlost.

Enerzijds mist hij het onvoorwaardelijke vertrouwen van de technische staf. Begin december zei Vreven dat de acties van Fernandes rendement en efficiency ontberen: ,,Hij heeft niet gescoord en geen assists gegeven. Hij laat hier nog niet zien dat hij op een volwassen manier kan spelen. Dat heeft niks te maken met dat Korte wel of niet terugloopt. Als Fernandes zijn ding doet in balbezit in het kader van professioneel zijn, dan speelt hij, want kwaliteit heeft hij. Maar dat alles heeft hij aan mij en de andere trainers niet laten zien. Als de vier andere trainers die er zitten zeggen: ‘Nu moet Fernandes in de ploeg’, dan wissel ik. Zo simpel is het. Het is te makkelijk om je te baseren op twee of drie acties en niet het globale plaatje.” 

Anderzijds kan Fernandes nooit over een langere periode overtuigen, hoewel hij nimmer een reeks van wedstrijden de kans heeft gehad. Zijn prima aanvangsfase werd abrupt onderbroken door een liesblessure die hem tegen FC Groningen en Feyenoord in de lappenmand hield. Juist die twee wedstrijden werden gewonnen door NAC, waarna het raspaardje degradeerde tot vaste wisselspeler. Soms valt hij op met flitsende passeerbewegingen (PEC Zwolle thuis en VVV uit) waarbij hij tegenstanders op de vierkante meter van zich afschudt. Vaker is hij afwezig, lijdt hij onnodig balverlies en missen zijn schoten precisie. Hij lijkt gevangen in een strak aangemeten korset dat knelt en hem zijn vrijheid ontneemt.

De 446 minuten deze competitie steken schril af bij het talent dat hij in zijn linkervoet heeft. Van de zestien wedstrijden (1 goal, 0 assists) die hij tot dusverre speelde, waren dat er dertien als invaller. Doorgaans wordt hij tussen de 65e en 80e minuut ingebracht. En meestal is dat voor teamspeler Giovanni Korte. In alles een tegenpool van de individualist Fernandes. 

Met de terugkeer van Thomas Agyepong en de komst van de spitsen Mitchell te Vrede en Sadiq Umar bleef Fernandes tegen Heracles, Excelsior en AZ negentig minuten lang op de bank. Hij ziet Angeliño en García met de week groeien en solliciteren naar een stap hogerop, terwijl zijn seizoen als een nachtkaars dreigt uit te gaan. En dat is best zonde, niet in de laatste plaats voor Fernandes zelf.