Doodgemoedereerd zitten ze naast elkaar, Piet Nagtzaam en zijn maat Michel van Opstal. Aan de haven in Zevenbergen, op 5 september 1998. Laarzen aan, hengels in hun handen, zittend op hun visserskisten, een leefnet hangt over de rand, een schepnet binnen handbereik en turend naar hun dobbers.

,,Ze willen nog niet echt bijten, he Michiel." ,,Nee, niet echt Piet. Maar geduld brengt vis. Gewoon even doorbijten, dan hangt er straks vanzelf eentje aan de haak.” Het zou zomaar een van de gesprekken kunnen zijn die ze met elkaar voeren. Moeders met kinderen lopen voorbij en kijken enigszins verdwaasd naar het tafereel. Zitten daar nu echt twee mannen te vissen? In een vissenkom met daarin een paar goudvissen?

Ruim twintig jaar naar dato moet Nagtzaam er nog steeds hard om lachen. Wat een lol hadden beiden om dit stukje straattoneel dat ze destijds opvoerden namens winkeliersvereniging Kom in de Kom. Die vereniging wilde wat reuring in het centrum en organiseerde allerlei activiteiten om de zomer uit te luiden. Nagtzaam en Van Opstal maakten deel uit van de toneelvereniging en waren vooral gespecialiseerd in improvisatie. En wilden natuurlijk wel de helpende hand toesteken.

,,We hadden veel bekijks hoor. Zeker omdat we het bloedserieus opvoerden. Het grappige was dat mensen vaak reageerden door te zeggen dat ze het eigenlijk wel jammer vonden dat de haven er niet meer was. Terwijl dat bij het dempen echt wel anders was. Toen hoorde je daar niemand over en was iedereen dolgelukkig dat die haven was verdwenen", aldus de inmiddels 74-jarige Zevenbergenaar.

Volgens hem was de blijdschap over het dichtmikken van de haven echter van korte duur. ,,Mensen realiseerden zich al snel dat er iets onherstelbaars gedaan was. Na een drietal herinrichtingen was het nog altijd niets bijzonders. Ze gingen naar foto's kijken hoe het was. Maar de meeste foto's geven een nostalgisch beeld van de haven.

,,Want wat stonk die watergang”, weet Nagtzaam nog. ,,Omdat iedereen maar gewoon zijn rotzooi erin kieperde. Dode katten en honden, groente- en slachtafval, matrassen, je kunt het zo gek niet verzinnen”, weet hij. Maar ook herinnert hij zich de enorme aantrekkingskracht die het water op hem en de toenmalige jeugd in Zevenbergen uitoefende. ,,Je ging er vissen, schaatsen en platte stenen erin gooien en dan tellen hoeveel keer dat hij kaatste. Of op de verhoogde rand van de brug staan kijken als er een bietenscheepje onderdoor voer."

Nu bezoekt hij twee tot drie keer per week de werkzaamheden rond de haven en ziet dat die steeds meer vorm krijgen. ,,Het wordt echt heel erg mooi. Het enige jammere is dat hij niet wordt doorgetrokken naar de Mark. Maar wellicht gebeurt dat in de toekomst nog."