Ik weet niet hoe het u in de praktijk vergaat, maar mijn brein doet alleen maar pijn als ik aan de wandel ga. Au au, het is helemaal niet ontspannend om een kilometertje of vijf te lopen - sorry, te wandelen. 

Steeds maar weer  achterom kijken bij het minste geringste motorgeluid: nondeju, daar komt weer zo'n esjoevie aanscheuren. Aan de kant! En als het zo'n elektrisch geval is, hoor je 't niet eens aankomen; die toetert je van de weg af. 

Ondertussen hondenpoep ontwijken en een glijpartij in de modder vermijden. Pfff..., zo'n wandelexercitie heeft meer weg van een hindernisbaan. 

Ja hoor eens, zult u zeggen, dan moet je maar in de vrije natuur wandelen. Daar heeft u gelijk in. Als u mij aanwijst waar ik die kan vinden, doe ik dat meteen. In elk geval is die in de directe omgeving van mijn woonplaats Zevenbergen in geen velden of wegen te bekennen. Denk nu niet dat het aan mij ligt, nee, ik hoor het van iedereen om me heen. Iedereen klaagt steen en been. 

Niet verwonderlijk, gezien de wandelopties: 

 1:  Langeweg. Fietspad (!) langs de drukke provinciale weg 285 heen, fietspad langs de drukke provinciale weg 285 terug. Eén rechte baan, slechts onderbroken door een spoorweg en een rotonde. Ik zeg: een lintje voor degene die 'm meer dan één keer uitwandelt. 

2: Dikkendijk. Relatief landelijk, dat wel. Maar de aanloop, sorry aanwandel ernaartoe vergt schier onmenselijk  doorzettingsvermogen. Auto's, stoplichten, fietsers, lelijkheid alom. 

3. Afgebrande Hoef. De populairste. Toen het Nieuwe Wandelen nog niet bestond, heb ik daar jaren overheen gejogd - totdat ik het op een dag ineens beu werd en thuis bleef, lekker op de bank natuurprogramma's kijken. Vooral in het weekend is het niet te doen om er op je gemak te kuieren. 

Auto's die scheuren, fietsers die schelden - en geen haas of vogel meer te bekennen. Het is allemaal te triest voor woorden, dus stop ik maar.