Na de Moerdijkse derby kijken naar Oranje in de kantine van Seolto

Zo’n tachtig bezoekers, clubleden en hun aanhang kijken hier naar de wedstrijd. ,,Mag ik vijf pils en een blauwe?” klinkt het bij de bar. Langs de andere kant verlaat een schaal bitterballen de keuken. De sfeer zit er even voor vieren al lekker in.

Het eerste applaus van de namiddag is voor Jip van den Lely, wanneer hij erin slaagt om via de laptop de beelden uit Qatar op het grote scherm te toveren. ,,We hebben de afgelopen week zonnepanelen laten leggen”, licht hij even later toe. ,,Sindsdien hebben we een storing op het tv-signaal. Vandaar dat we het vandaag anders oplossen.”

De kantine hangt vol vlaggen. Oranje, rood-wit-blauw en ‘welkom Sinterklaas’. Iets minder dan de helft van de aanwezigen heeft zich in het oranje gestoken. Uitgesproken zeker van de overwinning zijn er weinig, blijkt na een korte rondgang.

Het team van Patrick de Klerk heeft zich links vooraan bij het scherm gepositioneerd. Zijn team draagt ook een oranje shirt en speelt even gepassioneerd als het Nederlands elftal, maar wel een aantal klassen lager ,,Welke klasse wij spelen? De onderste.”

Eerder op de dag speelden ze de Moerdijkse derby tegen De Fendert. Die wedstrijd eindigde in 1-1 . Over de kansen van Oranje is De Klerk filosofisch. ,,Als ze niet verliezen of gelijkspelen, dan winnen ze.” Zijn teamgenoot Pim van Groesen is concreter. ,,1-0”, voorspelt hij.

Mariëtte van Dokkum stond vanochtend om 10.00 uur al te blauwbekken langs de kant van het veld, zichzelf warm juichend bij het doelpunt van zoon Giel (8). ,,We zijn tussendoor wel thuis geweest, hoor”, zegt ze. ,,We wonen dichtbij en kijken hier de wedstrijd samen met vrienden.”

Giel blijkt zelf niet zo’n voetbalkijker te zijn. Hij gaat liever samen met zijn broertje Freek (3) buiten ballen. Zijn team won vanochtend met 4-3. Op voorhand durft Mariëtte een soortgelijke uitkomst niet voor Oranje te voorspellen. ,,Ik ben bang dat ze gaan verliezen.”

Groot is de ontlading wanneer in de tiende minuut de openingstreffer wordt gemaakt. En nog meer wanneer Blind het tweede doelpunt op het bord zet. In een moeite door krijgen diegenen die even daarvoor nog beweerden dat Van Gaal Blind moest wisselen dit ferm te horen. Het vijfde elftal van Seolto blijkt zelfs bereid te juichen voor de VS. Niet voor de goal van Wright, wel voor de mooie dame die de regie in beeld brengt.

Wanneer na 96 minuten het laatste fluitsignaal heeft geklonken, klinken de glazen nog even gezellig door in de kantine. Vrijdag tegen Argentinië.