De Rashoeve: blusapparatuur en vers vlees van de boerderij

,,Hierachter ligt een boerderijcamping”, zegt Piet van Rosendaal vanaf het terras dat uitkijkt over de twee hectare grond die hoort bij de dijkwoning die hij en zijn vrouw Karin twaalf jaar geleden kochten. ,,Dan snap je toch meteen dat wij nooit op vakantie hoeven. Wij genieten altijd van dit uitzicht.” Hij wijst op de fruitboomgaard met appels, peren, frambozen, bramen. Er staat een kasje waar verse groente groeit en de weide waar een verzameling dikbillen staat te grazen.

Piet (60) en Karin (59) van Rosendaal zaten op de middelbare agrarische school. Hij studeerde af als hovenier, zij als bloemist. Na zijn studie werkte Piet bij een fruitteler. Vanuit zijn lidmaatschap van de vrijwillige brandweer ontstond later zijn bedrijf RAS brandbeveiliging, dat nu vanuit de boerderij bestiert.

In de tijd dat Piet voor de fruitteler werkte, woonde het stel in het buitengebied. Dat beviel hen goed, en wanneer ze twaalf jaar geleden de kans krijgen een prachtige, maar sterk verouderede boerderij te kopen, grijpen ze deze aan. Wanneer een overbuurman een praatje komt maken en uitlegt hoe de boerderij vroeger gerund werd door drie broers, met een hoek fruit, een stuk akkerbouw en een verzameling dikbillen, besluiten ze meer gebruik te gaan maken van alle ruimte die ze hebben. ,,Dat is makkelijk zat, dacht ik bij mezelf”, zegt Piet. ,,Maaien we het gras weg en dan groeien daar voortaan biefstukken.” ,,Zo is het gekomen”, valt Karin haar man bij.

Zonder enige kennis van veehouderij, springen ze in het diepe. Dat gaat wonderwel zonder noemenswaardige obstakels. ,,We hebben een keer meegemaakt dat we een aantal stiertjes kochten en dat bleken heel kleine stiertjes te zijn.” De runderen blijven een jaar of twee op De Rashoeve. Daarna gaan ze ‘op wintersport’, zoals Piet het noemt. ,,Otto, een plaatselijke slager, slacht de dieren voor ons”, vertelt Karin. ,,Heel kleinschalig, zonder haast, zonder stress. Een echte ambachtsman.” De klanten van De Rashoeve kunnen intekenen op een aantal kilo vlees en dat na de slacht ophalen.

De veestapel van de familie Van Rosendaal is te overzien. Een dozijn dikbillen, drie biggen, een dozijn kippen en zes katten. De kippen zorgen ervoor dat er altijd voldoende eieren in huis zijn. Kleinzoon Niek (bijna 4) is wekelijks op de boerderij te vinden en kan oma al ontzettend goed helpen bij het eierrapen. Al wacht hij wel even tot zij de al te opdringerige dames uit het nachtverblijf zet. Hij is geen fan van hun gefladder. Dan speelt hij liever in het varkensbuitenverblijf met de krulstaartjes. Deze zijn op termijn wel weer voor de consumptie bedoeld, wanneer ze ‘genoeg spek op de botten hebben’. 

En dan zijn er nog drie labradors. Oma, moeder en dochter. ,,Sinds ons trouwen hebben we labradors”, zegt Piet. Toen ze nog verkering hadden, had Karin dat in elk geval zeker niet voorzien. ,,Ik was vroeger bang van alle honden”, zegt ze. Maar wanneer op het fruitbedrijf waar Piet werkt en woont een nestje puppy’s komt, uitgerekend in de drukste weken van het jaar, laat ze zich overhalen om voor het nestje te zorgen. Daarna is ze er aan verknocht. Ze krijgt de eerste keus. ,,Zo kwam Buck in ons leven.” Van tijd tot tijd komt er een nestje. ,,Fokken doen we alleen als dat uitkomt. Alles volgens de regels van de Labrador Kring Nederland”, zegt Karin. ,,En alleen als ik er zin in heb. Daar kan makkelijk ineens twee jaar tussen zitten.”

De laatste jaren zijn er in korte tijd veel dieren bijgekomen. Zet je de nieuwkomers met z’n alle op de weegschaal, dan kom je nog niet aan het gewicht van één dikbil. Maar het aantal loopt in de vele duizenden. Het zijn namelijk bijen. ,,Dat begon vier jaar geleden”, zegt Piet. ,,We hadden een stukje tuin over en er waren wat mensen die hier graag een kruidentuintje wilde aanleggen. Prima, vond ik. Vervolgens wilden ze er een bijenkast bijzetten. Dat vond ik ook geen probleem. Dat is immers ook goed voor onze fruitbomen. En vervolgens stopten zij er door omstandigheden mee en zat ik ineens met een bijenkast.” 

Piet had ervoor kunnen kiezen de kast op te ruimen. Hij besluit echter om er nog een paar kasten bij te zetten. ,,Als imker moet je meerdere kasten hebben om het spel een beetje te kunnen spelen”, legt hij uit. ,,Je moet eigenlijk minimaal drie kasten hebben.” Vol trotst toont hij zijn kleurrijke verzameling bijenkasten. In korte tijd heeft hij zich, met behulp van imkerij Landjuweel uit Steenbergen, de kneepjes van het bijenhouden eigen gemaakt. ,,De kasten zijn het kapitaal van een imker”, gaat hij verder. ,,Het afgelopen jaar heb ik veertig zwermen kunnen scheppen. Dus daarmee heb ik er veertig volkeren bijgekregen.” 

Voor het komend seizoen heeft Piet veertig kasten klaarstaan. Hiermee wil hij zich de komende tijd ‘zachtjesaan gaan profileren’, waarna hij de kasten tegen betaling wil verhuren aan fruitkwekers. De honing is te koop aan huis, maar wordt ook gebruikt door een lokale bierbrouwer voor diens honingbier. Financieel binnenlopen zullen Piet en Karin niet op hun honing. ,,We zijn een winkel van niks”, zegt Piet met een lach. ,,Er zit nauwelijks een verdienmodel achter. Leuk is het wel.”