Voel je kiplekker met veertig tenen knoflook

Bijna altijd ging het om waterige groentesoep met verdwaalde doodgekookte ballen of een al even laffe minestrone die een paar maanden had gekookt. Als we geluk hadden, zat er een lugubere bruinebonensoep in het pannetje, die we konden meesmokkelen om thuis butsen en gaten in muren mee te pleisteren.

Een van de nachthoofden ergerde zich aan de pannetjes die voor ons werden achtergelaten. Daarom nam zij op een nacht haar eigen soep mee, met aan mij de impliciete uitdaging de dienst erop ook een zelfbereide soep mee brengen. Competitie is altijd een goeie aanjager voor alles en daarom ontstond al snel de wedstrijd ‘wie maakt hier nu eigenlijk de lekkerste soep?’. Later sloten ook andere nachthoofden zich hierbij aan en zelfs arts-assistenten begonnen mee te doen.

Op een nacht serveerde een van de artsen een knoflooksoep waarin hij naar eigen zeggen veertig tenen had verwerkt. Dat leek mij een ontzaglijk hoog aantal. Voor het eerst voelde ik argwaan bij de competitieve huisvlijt van mijn nachtelijke collega’s. Veertig tenen was genoeg om de hele ziekenhuishal in een walm te zetten. Leek me.

Ik zat er naast. Omdat de arts de knoflooktenen langdurig had laten sudderen was de allylmethylsulfide (het stofje dat de kwalijke geur veroorzaakt) voor een groot deel uit de soep verdwenen. De jonge dokter wist te melden dat er in knoflook geweldige andere stofjes zitten, die helpen bij het opbouwen van weerstand en de kans op verkoudheid verminderen. Het was niet alleen soep die hij ons voorschotelde, het was ook bijna een medicijn.