Pijnboompittenzuur, heb jij daar ook wel eens last van gehad?

Pijnboompitten - de zaden van dennenbomen - hebben een branderige, vette, mildzoetbittere smaak die goed past in salades en bij vlees of vis. Zoals Bart Braun smalend schreef: ‘Een complete generatie koks kan niet naar een bord eten kijken zonder te denken: weet je, dit gerecht kan nog wel wat extra pijnboompitten gebruiken.’

Maar er is een maar. Velen hebben er net als ik ooit last van gehad: pijnboompittenzuur, oftewel het verschijnsel dat je na het nuttigen van prima smakende pijnboompitten na een dag of wat gaandeweg je smaak verliest en dagenlang een wrange metalige ervaring in je mond hebt. Ik ben hier meerdere malen door geplaagd. Een tijdje heb ik daarom zelfs het nuttigen van pijnboompitten gestaakt, al hield ik dat maar een kwartier vol.

De vervelende bijwerking van het, overigens onschadelijke, ‘pijnboompittensyndroom’ (PNS) wordt in de wetenschap cacogeusia of metallogeusia genoemd en kan volgens Frans onderzoek wel twee weken aanhouden. Er bestaan bijna dertig pijnboompitsoorten, maar er worden slechts een stuk of vier in de handel aangeboden.

De bittere smaak wordt veroorzaakt door een goedkope Chinese pijnboompitvariant (Pinus armandii) die in Europa wordt vermengd met andere rassen. Die Chinese pitjes kun je herkennen omdat ze kleiner, dikker en grijzer zijn dan de andere soorten.