‘Wij zitten hier al jaren en nou worden we constant door die ‘vismuts’ in de gaten gehouden.’

Wat voorafging: Elke dinsdagochtend lopen m’n broer en ik een rondje door het centrum van Zevenbergen. Op de markt aangekomen kopen we een harinkje En als het weer het toelaat eten we dit ter plekke op. Op een bankje tegenover het beeld van de pratende vrouwen. Lekker rustig. Ze geven nooit commentaar.

Kortgeleden op een donderdag ging ik om een boodschap over de markt. Op dat moment waren er mensen bezig met het plaatsen van het beeld met de zeemeermin. Wat mij gelijk opviel is dat ze uitkijkt over de markt.

En ik dacht; oei foute boel!!

Als straks de marktkramen zijn opgeruimd, dan heb je de poppen aan het dansen. Ik stel me zo voor dat de eerstvolgende dinsdag als we een harinkje weghappen op het bankje dicht bij de pratende vrouwen uit het niets worden aan gesproken.

Dat een van die twee vrouwen zoiets roept als: ‘Hee jullie, ja jullie.’ Wij kijken uiteraard verbaasd op. ‘Weten jullie wie dat heeft verzonnen om die hotemetoot van een meermin op die steen met haar gezicht deze kant op te zetten. Lekker is dat. Wij zitten hier al jaren en nou worden we constant door die ‘vismuts’ in de gaten gehouden. Dat ze niet dun andere kant op ga zitten gluren. Dan ziet ze gelijk welke kant ze op mot om te vertrekken. Eeuwen geleden heb ze een vloek over Zevenbergen uitgesproken. En nou zit madam eerste rang langs de haven. Lekker is dat.’

Misschien zijn die pratende vrouwen gewoon stinkend jaloers. Gelukkig kunnen beelden niet praten, maar erover fantaseren is wel leuk natuurlijk.

Gelukkig kunnen we gewoon ongestoord ons harinkje eten.

Mathieu Goverde, Zevenbergen

We zijn na een goede reis aangekomen op onze bestemming. Leuk hoor, sinds jaren weer eens op de camping en zoals dat daar hoort, knik ik vriendelijk naar mijn nieuwe tijdelijke buren en roep ik enthousiast ‘bonjour’ naar iedereen die onze stacaravan passeert.

De kinderen hebben al snel contact gelegd met leeftijdgenootjes. Zelf ben ik meer terughoudend, dat komt omdat ik mensen lijk af schrikken. Niet door mijn verschijning hoor. Ik geloof niet dat ik met mijn krappe 1.55 meter dreigend overkom, maar door mijn beroep. Toegegeven, het is niet echt sexy om ‘mondhygiënist’, te zeggen als die leuke buurman op de camping vraagt wat je doet. Soms doen mensen zelfs voorzichtig een stapje achteruit.

De buurman en ik staan vervolgens wat ongemakkelijk met de lippen stijf op elkaar te glimlachen. Waarop prompt door hem het liedje ‘Het is altijd lente in de ogen van...’ wordt ingezet. O nee, realiseert hij zich net te laat, dat is de assistente, die is natúúrlijk wel in orde. Uhmm, hoe zei die ene cabaretier het ook alweer? ‘Het is altijd dichte mist in de ogen van de mo....’

De daarop volgende dagen betrap ik mezelf erop dat ik overdreven opzichtig op de veranda stukken chocola in mijn mond prop. Om het nog gênanter te maken laat ik de kinderen met grote ijsco’s langs paraderen en de flessen wijn laat ik bewust een dagje langer naast de deur staan.

Toch is het grappig dat onze reputatie als ‘mondhygiëna’s’ zo’n bekendheid geniet. Zelf zie ik mijn lieve collega’s als goede tandenfeeën. Maar ja het is net als met die cabaretiers, van hen wordt op vakantie ook verwacht dat ze de hele dag gevatte grapjes maken. Moet doodvermoeiend zijn. Ik zie wel voordelen aan ons imago. Zo kijken mensen, ondanks mijn geringe lengte, naar me op. Al vermoed ik dat het is, omdat ze zich inbeelden dat ik ’s nachts op mijn tandenstoker rondjes vlieg over de camping, te oordelen naar de angst in hun ogen.

De rest van de vakantie ben ik in dubio of ik dat beeld nu juist moet omarmen of glittervleugels op mijn rug zal plakken.

Mijn man kijkt mijn geworstel zuchtend aan. ‘Volgende keer zeg je gewoon dat je begrafenisondernemer’.

Marleen van Sliedregt-Wirken, Breda

Het zijn opa- en oma-weken in groep 1 en 2 van een basisschool in Alphen/Chaam. Er staat al van alles uitgestald in de klas van kleindochter Nina. Allemaal oude spulletjes: een telefoon met draaischijf, inktpot met schrijfpen, pen met inktvulling, een oude beschuitbus met bloemetjes, aap/noot/miesblik en een oude bruine, gevulde schooltas.

Met weemoed denk ik aan de oude tijd. Dan wordt er gevraagd of er een oma of opa wat wil vertellen over vroeger en daar ga ik met bolderkar en spullen van vroeger verstopt in een oude broodtrommel. Ik vertel dat ik vier zusjes heb en een broer. De kinderen konden goed tellen. Dat zijn er dus zes bij elkaar.

Mijn broer had een eigen kamer net als mijn papa en mama. De vijf zusjes sliepen op een kamer. ‘Dat zal wel een hele grote kamer zijn geweest’, hoorde ik. Er stonden maar drie bedden op die kamer. ‘Op de grond slapen’, hoorde ik. Nee, we sliepen twee aan twee bij elkaar en een had een eigen bed.

We hadden thuis ook geen douche. Om de beurt in een zinken teil in de keuken. Allemaal in hetzelfde water. Verwarming was er niet. Een plattebuiskachel sierde de keuken. Lekker warm.

Uit mijn oude broodtrommel toverde ik een geroest geldkistje met een sleuteltje tevoorschijn. Wie wil proberen dit open te maken? vroeg ik aan de klas. Alle vingers omhoog. Verder kwam er nog een pijp tevoorschijn en een handknipscheerapparaatje of zoiets. Van de demonstatie met de tol en het zweepje kreeg ik visioenen. Ik had thuis nog goed geoefend.

De zware, leren boekentas heeft iedereen even opgetild. Ze vroegen zich af wat daar allemaal inzat. Nou, boeken natuurlijk.

Kitty Feskens, Bavel

(Lees verder onder het kader: ‘Die wielrenners zijn net gewone mensen.’

Als het mooi weer is rijden mijn vrouw en ik regelmatig een tochtje van een kilometer of veertig op onze stadsfietsen. Aan e-bikes zijn we nog niet begonnen. We trekken er dan ’s morgens om een uur of elf op uit en zijn tegen het avondeten weer thuis. Om het snelste buiten de bebouwde kom te geraken kiezen we meestal een fietspad dat uitkomt in het buitengebied ten zuiden van Bergen op Zoom, onze woonplaats.

Bij het begin van één van die tochtjes, zo ongeveer anderhalf jaar geleden, reden we naast elkaar op dat fietspad en naderden een bruggetje waar we overheen moesten. Bij het oprijden van dat bruggetje wordt het pad ook een stuk smaller. En wat was nou het geval.

Vanuit tegengestelde richting kwam een wielrenner in volle vaart ook de brug opgereden. En wij reden nog twee aan twee. Ik wilde nog naar mijn vrouw roepen: ,,Pas op, een tegenligger.” Maar de snelle fietser, die ons tegemoet kwam overstemde mij volledig: ,,Godverju. Kunde nie uitkijke.”

We waren flink geschrokken, maar begrepen zijn reactie wel, al kwam die toch wat onsympathiek over. Maar ook bij hem zat de schrik erin. Gelukkig kon de wielrenner ons nog ontwijken, omdat we nog op tijd voldoende ruimte konden maken. Het was goed afgelopen, een bijna-aanrijding zullen we maar zeggen.

Pas geleden reden we weer samen een ritje rond Bergen op Zoom. We fietsten op een smalle weg parallel aan de A4 en reden gezellig naast elkaar. Achter ons hoorden we een fietser bellen. We gingen wat dichter naar elkaar toe en werden gepasseerd door, ja hoor, een wielrenner.

Deze snelle fietser zei: ,,Dank u wel en een prettige dag verder.” Zo kan het dus ook. Die wielrenners zijn net gewone mensen.

Rens Meesters, Bergen op Zoom