Onze lezers vertellen de mooiste verhalen

In februari 2002 reed ik met de auto naar mijn jarige zoon en dat ging ik natuurlijk meevieren. Het was een mooie zondag, de lucht was strakblauw en het vroor dat het kraakte. Ik was vroeg van huis gegaan want met zulk mooi weer reed ik graag een stukje om.

Op een bepaald moment kreeg ik hevige buikkrampen en moest ik nodig een sanitaire stop maken. Maar ja, waar? Ik reed wel op een buitenweg maar daar was geen geschikte plek. Een eindje verder kon ik gelukkig naar een stuk bos. En ja hoor, daar kon ik min of meer ‘op mijn gemak’ achter een boom hurken. Ik kan je vertellen dat er een hele last van me af viel.

Opgelucht kon ik mijn weg vervolgen en ik was nog steeds lekker vroeg. Weet je wat, dacht ik, ik ga even bij Slot Loevestein kijken. Ik wandelde op mijn akkertje rond het kasteel en zag dat de deur over de ophangbrug openstond. Dat was nog eens leuk, dus ik liep naar binnen en keek wat rond.

Ineens stond er een meneer in een wit pak voor mijn neus: ‘Wat bent u aan het doen?’ ‘Niets bijzonders, ik kijk even wat rond’, antwoordde ik. ‘Maar we zijn gesloten!’ zei hij. ,Toch niet, want de deur stond open’, zei ik. ‘Nou mevrouw, u heeft geluk want wij zijn hier aan het schilderen en we gingen net afsluiten. Als we u niet hadden gezien had u opgesloten gezeten’. Ik bedankte de winterschilder voor zijn oplettendheid.

Op de terugweg reed ik weer langs dat bos dat ik op de heenweg met een bezoek had vereerd. Zag ik dat nou goed? Was die ene boom nou ineens een stukje langer dan de andere …?

Mieke Gompel, 74 jaar oud
Woon samen met Piet in Zundert

De eerste paar keer dat je mijn tweedehands kledingwinkel binnenstapte had ik zo mijn bedenkingen. Je zei niet veel en de schoenen en kleding die je uitzocht waren ‘zacht uitgedrukt’ nogal opmerkelijk.

Je komt iedere week binnenwandelen en na wat vragen over schoenmaten kwamen we in gesprek. Na de vragen of ik getrouwd ben en kinderen heb, begin je in gebrekkig Nederlands te vertellen over jezelf. Je komt uit Angola en woont hier al heel lang. Je bent schilder.

Ik spreek een beetje Frans. Vanaf dat moment sluit je ieder bezoekje af met een kort babbeltje in die taal. Ik vraag me af wat je in vredesnaam moet met 19 paar naaldhakken van het allerhoogste soort, maar ik vind het leuk dat je trouw blijft komen.

Deze week ben je er weer. Met een aardige vrouw, die zegt dat ze al oma is. Je zegt dat ze vooral mij moet aanspreken, want deze ‘femme’ spreekt ‘un peu Français’. Op mijn advies past ze een paar shirtjes en die gaan allemaal mee. Ze spreekt opvallend goed Nederlands. Jij houdt een mooi giletje ook maar meteen aan.

Vandaag ben je weer alleen. Die vriendelijke dame is je vrouw en dus ben jij al opa. Je vertelt stralend over je vijf dochters. Met prachtige exotische namen. Een dochter heet Mieke naar de verloskundige die haar op de wereld heeft gezet.

Mieke lijkt op mij zeg je. Hetzelfde karakter, ‘gentil’ maar ook een pittige dame. Ik lach. Je vertelt trots over je dochters, over hun studies en banen. En Mieke? Hij kijkt me aan, strijkt over zijn arm en tilt zacht zijn huid op; alleen jullie huidskleur is anders, maar voor de rest zijn jullie hetzelfde. Het raakt me. Mijn vrouw en kinderen spreken vloeiend Nederlands excuseert hij zich. Hij vindt de Franse taal minder lastig. Nederlands is te moeilijk om zich goed uit te drukken. Ik knik.

In heel gebrekkig Nederlands zegt hij: ‘maar... we begrijpen elkaar...’

En dat vond ik een mooi compliment!

Daniëlle Bakx
Geboren en getogen in Bergen op Zoom, net 51 geworden en gescheiden moeder van twee puberzonen.

_{(Lees meer over het boetekleed en Stoppeltje onder dit kader).}

Sinds enige tijd werk ik als zapper (zwerfafvalpakker) in de gemeente Oosterhout. Meestal een nogal solistische bezigheid, maar soms levert het mooie contacten op. Zoals die ene keer toen ik mij, na mijn ronde door de wijk, realiseerde dat je als zapper soms ook een beetje zielzorger bent.

Terwijl ik ijverig sta te zappen hoor ik rechts van mij ineens een stem: ‘Goeiemorgen, mevrouw.’ Ik kijk opzij en zie een man van ongeveer mijn leeftijd op een bankje zitten in zijn tuin, de krant op schoot. Hij vraagt hoe vaak ik dit werk doe en we raken in gesprek.

Na een kwartiertje heeft hij zowat zijn hele leven uit de doeken gedaan. Waar hij heeft gewerkt, waar hij heeft gewoond. Ik hoor over de vele ups en naar mijn indruk nog méér downs. Vrouw, kinderen, onenigheid en erger. Maar ook leer ik iets over de redenen waarom hij al jaren rondloopt in een boetekleed. Want hij is gelovig en dat helpt de goede man ‘om door te gaan’.

Aan het eind van het gesprek heb ik hem toch maar een hart onder de riem gestoken: ‘Uw vrouw heeft u misschien niet vergeven maar uw God wel, dat weet ik zeker.’ De man kan hier wel in meegaan en adviseert mij om eens te overwegen om, net als hij, ‘in de Heer te gaan’.

Steunend op mijn opruimtrolly en met beide voeten stevig op de aarde wens ik deze man nog een fijne dag. ‘U ook’ zegt hij en bedankt me voor het fijne gesprek. Zijn straat mooi opgeruimd en zijn ziel hopelijk ook een beetje...

Ingrid van den Bergh
Oosterhout

Al meer dan een jaar zie ik regelmatig een egel in onze tuin. We noemen hem Stoppeltje. Elke avond doe ik het kippenluik dicht, want bij onze kippen zit een zeer actieve haan. Iedere morgen kraait hij of hij wil zeggen: ‘Wakker worden, het is tijd, kom op uit bed!’ En hij let niet op de tijd, maar op de opkomst van de zon.

Met een zaklamp loop ik de tuin in, want er zijn ook veel kikkers en ik wil er niet op trappen. Dan, in de lichtstraal, zie ik regelmatig Stoppeltje, de egel. Elke avond leg ik kattenbrokjes klaar bij een schaaltje water en daar komt hij graag op af.

In een tijdschrift zag ik de afmetingen van een egelhuis. Dat heb ik gemaakt en verstopt in een grote laurierbos, bedekt met bladeren. Samen met onze kleinzoon gingen we later kijken en ja hoor, daar zat hij. Een plekje om lekker te slapen. Misschien ben ik te fanatiek geweest, want ik heb hem niet meer gezien in dat huisje.

Laatst liep Stoppeltje ’s avonds met een maatje over het gazon. In de schijn van mijn zaklamp ging die ene er vandoor, maar Stoppeltje bleef zitten. Leuk hoor, ik prees hem de hemel in haha. Een andere keer hoorde ik hem lopen in de tuin van de buren. Je zou zeggen dat kan toch niet, maar een egel loopt te snuiven, lijkt bijna op snurken.

Nu zou je ook kunnen zeggen; Hoe weet je dat de Stoppeltje de kattenbrokjes opeet? Nou dat weet ik, want als dank je wel vind ik regelmatig een langwerpig zwart strontje. Da’s van Stoppeltje haha. Dat is zijn ‘Dank je wel’

Piet Hendrikx
Fijnaart