Held van London Bridge stopte een terrorist, maar is zelf goed geraakt

Zodra Roy Larner met grote stappen het bargedeelte van restaurant Black & Blue betreedt, vliegt het bedienend personeel hem om de hals. De jonge vrouwen knuffelen hem, strelen zijn haar en vragen naar zijn gezondheid. Een tikkeltje ongemakkelijk ondergaat de Londenaar de aandacht. ,,Terugkeren op de plek waar het allemaal gebeurde, doet wat met je", verduidelijkt hij. ,,Ik word onrustig hier."

De warme ontvangst komt niet uit de lucht vallen. Twee van de dames werkten op de bewuste avond van 3 juni 2017. Larner dronk met een voormalige marktkoopman een biertje na eerder de finale van de Champions League te hebben gekeken. ,,We zagen mensen rennen, hoorden sirenes op de achtergrond", blikt hij terug. ,,Dat was op zich niet zo vreemd. In hartje Londen zie je de gekste dingen."

Wat Larner en zijn kameraad niet wisten, was dat drie terroristen met een bestelbusje op de nabijgelegen London Bridge net drie voetgangers hadden doodgereden. De daders renden vervolgens met lange messen de wijk rond het altijd drukke Borough Market in om in de tientallen pubs en restaurants nog vijf slachtoffers te maken. Totdat een wakkere bediende, een Thaise immigrante, de glazen deuren van Black & Blue vliegensvlug op slot deed.

,,Het volgende moment trapte een terrorist de deur in", vertelt Larner. ,,Ik dacht meteen aan het welzijn van mijn vriend, 80 jaar oud en net hersteld van kanker. Toen ik die man iets over 'Allah' hoorde schreeuwen, vloog ik hem aan." Met de inmiddels gevleugelde strijdkreet 'Fuck You, I'm Millwall' probeerde Larner de moordenaar een halt toe te roepen. ,,Dat kostte me bijna het leven."

Larner was voor zijn heldendaad al niet voor het geluk geboren. Werkloos, gescheiden van zijn vrouw Tracey en zo goed als dakloos. De zoon van een Ierse moeder en een Cypriotische vader overnachtte bij vrienden op de bank, tot een hostel boven een kapperszaak beschikbaar kwam. Die uitvalsbasis, zo geeft hij aan, is hij nu bijna kwijt. ,,Ik blijk een schuld van 7.000 pond te hebben."

Rond Borough Market heeft Larner geen geld nodig. In The Market Porter, een klassieke pub, krijgt hij meteen een pint in zijn handen gedrukt. ,,Helden betalen niet", zegt de Italiaanse kroegbaas joviaal. Verder dan nippen komt hij niet. Bier, voor de aanslag zijn medicijn tegen alle kwalen, smaakt hem niet meer. ,,Dat komt door die steekwonden", geeft Larner aan, wijzend op zijn maag. ,,Ze hebben me goed geraakt."

In deze buurt maalt niemand om zijn ruige achtergrond en levenslange liefde voor Millwall, een voetbalclub berucht om zijn aanhang. Racisme tierde met name in de jaren 80 welig op de tribunes van The Den. Inmiddels heeft Millwall (grotendeels) afscheid genomen van dit inktzwarte verleden.

De 'Leeuw van London Bridge', zoals de bijnaam van Larner luidt, kwam door zijn tong in grote problemen. Voor de aanslag spuugde hij naar een zwarte fotograaf, onderwijl onaangename dingen roepend. Na de aanslag ging Larner door het lint op het kantoor van Neil Coyle, een parlementslid van Labour. In zijn woede schreeuwde hij tegen een getinte beveiliger dat 'alle moslims tuig zijn' en riep dat burgemeester Sadiq Khan 'niet in dit land thuishoort'.

Voor beide zaken moest hij zich vorige maand voor de rechter verantwoorden. Larner kreeg een voorwaardelijke straf, een geldboete (50 pond) en de plicht aan zijn woede-uitbarstingen te gaan werken. ,,Ik heb daar heel veel spijt van", stelt hij. ,,Natuurlijk meende ik het niet. Bij dat parlementslid kwam ik uit wanhoop. Ik wacht al zo lang op een woning. Dan lees je dat Syrië-gangers wél een huis krijgen. Er knapte iets. En die fotograaf maakte mijn honden bang."

Larner geeft toe nazorg nodig te hebben. Zijn heldendaad heeft hem een trauma bezorgd. Ook met zijn populariteit weet hij zich geen raad. Zijn ellende is groot, zo wordt duidelijk als hij tegen beter weten in bij zijn ex zijn twee honden, husky Cooper en boxer Toby, wil ophalen. Larner smeekt door de gleuf van de brievenbus van het rijtjeshuis om de dieren te mogen uitlaten. Met hangende schouders keert hij terug. ,,Mijn leven is een puinhoop. Spijt? Ik zou die terrorist zo weer aanvliegen."