Opgeblazen lippen en strakke gezichten: steeds meer mensen brengen een bezoek aan de cosmetisch arts

Nu botox of fillers laten inspuiten bijna gelijk staat aan een bezoekje aan de kapper, zie je met name steeds meer vrouwen die aan een monotoon ideaalbeeld van een cartoonfiguur lijken te willen voldoen: uitstekende jukbeenderen, ferme kaaklijn, dikke lippen.

Een kwestie van smaak. Maar in hoeverre zijn cosmetische artsen hiervoor verantwoordelijk?
,,Het is nooit de cliënt; altijd de arts,” zegt Marguerite van Randwijck, cosmetisch arts, aangesloten bij de Nederlandse Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst (KNMG) en voorzitter van de Nederlandse Vereniging Cosmetische Geneeskunde. ,,Je kunt jezelf niet goed beoordelen want ziet jezelf door een vergrootglas, kijkt naar jezelf in een spiegel op 15 centimeter afstand. Anderen zien die rimpel van jou waarschijnlijk niet eens.”

Daarom is het volgens Van Randwijck belangrijk dat artsen een helikopterperspectief bieden en de discussie met de cliënt aangaan als zij denken dat een behandeling esthetisch gezien beter niet uitgevoerd kan worden. Dat vindt ook dokter David Mosmuller, cosmetisch arts, mede-eigenaar en medisch directeur van Doctors at Soap en aangesloten bij KNMG. Hij is niet bang behandelingen te weigeren, maar er zijn collega’s die anders handelen.

Waarom? 
Mosmuller: ,,Ik vermoed dat financieel gewin een rol speelt. Als je dit vak lang en goed uitoefent, heb je het druk en is een klant weigeren niet erg. Maar begin je net, dan maak je die afweging misschien anders. Omdat ik ga voor het behalen van een natuurlijk resultaat, kan ik de mening van mijn cliënt niet doorslaggevend laten zijn.”

Mosmuller denkt dat er nog wat anders meespeelt: de druk van online reviews. Hij legt uit: ,,Het gebeurt steeds vaker dat wanneer een cosmetisch arts een behandeling weigert, de klant dreigt een slechte review op internet te plaatsen en deze er enkel vanaf wil halen als de behandeling toch wordt uitgevoerd. En google gaat fake reviews er niet af halen.”

Maar als er online onzin staat over een kliniek, hoe weet je dan waar je wel terecht kunt voor een geslaagde behandeling?
Mosmuller: ,,Reviews op kliniekervaringen worden gecontroleerd en zijn daarmee betrouwbaar. En op Instagram staan steeds meer voor en na foto’s van klinieken, zodat jij kunt beoordelen of het resultaat natuurlijk is of dat de kliniek werkt met het concept: hoe meer hoe beter.”

En wat doet u om te voorkomen dat iemand die je weigert niet naar de volgende kliniek stapt en toch de behandeling laat uitvoeren?
Mosmuller: ,,Je kunt nooit weten wat een cliënt doet zodra die bij jou de deur uitloopt, maar ik voel wel de behoefte om mensen tegen zichzelf te beschermen. Zo hanteren wij een leeftijdsgrens van 25 jaar, omdat mensen onder de 25 nog geen volgroeide hersenen hebben en keuzes daarmee eerder gebaseerd kunnen zijn op ‘peer pressure’.

Maar of het om jong of oud gaat: ik maak duidelijk waarom ik weiger. Men zegt wel: het is tijdelijk, maar ook jaren nadat jij een duckface heb laten inspuiten, kan de vochtbalans zijn veranderd en kan die opgehoogde rand aan je bovenlip blijven bestaan. Het is toch vreselijk als je ouder wordt en je wil carrière maken in een veld waarin dat niet past, dat je last hebt van iets waar je niet goed over hebt nagedacht toen je 18 was.”

Wat kan de De Nederlandse Vereniging Cosmetische Geneeskunde (NVCG) doen?
Van Randwijck: ,,Sinds 1 juli 2019 is het makkelijker om een betrouwbare cosmetisch arts te selecteren. Daarvoor kon iedereen een bordje aan zijn deur hangen en zeggen: ik ben cosmetisch arts. Nu staan artsen die gekwalificeerd zijn in het register van de KNMG en bij de Nederlandse Vereniging Cosmetische Geneeskunde.”

Maar enig googelen laat zien dat ook artsen aangesloten bij de NVCG zich schuldig maken aan het ‘duckfacen’ van patiënten. Hoe zit dat?
Van Randwijck: ,,Doordat onze vereniging zich vooral op veiligheid richt. Het blijft een kwestie van smaak en waar vraag is, is aanbod. Maar ik vind dit een belangrijk onderwerp en ik denk dat we iets kunnen veranderen door de discussie aan te gaan onderling, door in onze opleiding artsen te leren hoe zij cliënten het best kunnen begeleiden, door collega-artsen aan te spreken als je ziet dat ze esthetisch rare keuzes maken en door het een punt van aandacht te maken bij de congressen en symposia die we organiseren.”