Maaike ging van student met een bijbaantje naar fulltime GGZ-patiënt: ‘Het ging gewoon niet’

Voor Maaike is dat namelijk niet vanzelfsprekend. Een jaar geleden lag ze op de intensive care nadat ze een einde aan haar leven probeerde maken. ,,Anorexia, PTSS, depressie én dat combineren met het leven, een studie, vrienden, een hond. Het werd teveel voor mijn hoofd. En daarmee ook voor mijn lijf. Ik was op, ik wilde niet meer.” Alles wat Maaike wilde was rust en als het even kon voor eeuwig. ,,Bijna was het gelukt. Het scheelde zo weinig dat ik me afvraag waar mijn lichaam de kracht vandaan heeft gehaald om wél door te willen.”

Na de middelbare school nam Maaike een tussenjaar. In die periode werd het haar duidelijk dat het niet zo goed met haar ging. ,,Ik had een bijbaantje in de horeca en het ging mijn collega’s opvallen dat ik wel heel vaak mijn lunch oversloeg. Mijn cappuccino’s werden op gegeven moment alleen nog maar zwarte koffies (want minder calorieën) en die zwarte koffies werden liters op een dag – dat was wat me overeind moest houden, want ook ontbijten deed ik niet.” Ze ontwikkelde een eetstoornis. Uiteindelijk drongen haar collega’s erop aan om hulp te gaan zoeken.

,,Inmiddels was ik ook begonnen aan mijn studie. Ik begon door middel van zelfreflectie steeds meer in te zien dat ik me écht niet goed voelde en dat ik dat niet allemaal zelf maar ‘bedacht’ zodat ik aandacht zou krijgen. Die overtuiging heb ik namelijk heel lang gehad.” Na maanden op de wachtlijst te hebben gestaan, kon ze eindelijk in behandeling. Maar twee maanden na de behandeling woog Maaike weer 10 kilo minder.

Daar bovenop kreeg ze een depressie en begon het automutileren. Uiteindelijk werd ook PTSS vastgesteld, door seksueel misbruik uit haar jeugd. ,,Achteraf gezien zijn mijn problemen veel eerder begonnen. Een groot deel van mij had zo’n sterke overtuiging dat het niet echt was gebeurd, maar dat ik het verzonnen had. Bovendien voelde het als ‘nog iets wat erbij kwam’; ik had al zoveel problemen en gedoe. Ik wilde niet ‘dat probleemgeval’ zijn.”

Zo ging Maaike van student met een bijbaantje in de horeca naar fulltime GGZ-patiënt. ,,Ik wilde wel, maar het ging gewoon niet.” Totdat ze op de intensive care terecht kwam. ,,Ik werd met gillende sirenes naar het ziekenhuis gebracht, maar ik kan me er niks van herinneren. Ik weet alleen nog dat ik op een gegeven moment de verpleging belde, omdat ik graag een kopje koffie wilde. En dat die koffie niet te nassen was. Een bittere teleurstelling. Letterlijk.”

Inmiddels studeert Maaike weer en wordt haar leven niet meer continu beheerst door haar depressie en anorexia. Ook kan ze genieten van schrijven, tekenen, een lekker kopje koffie en haar hond Archimedes. ,,Het naar buiten moeten voor de hond creëert een ritme en dwingt me om over angsten heen te moeten stappen.” Hoewel ze beseft dat ze er nog lang niet is, heeft Maaike nu wel de regie over haar eigen leven terug. ,,Ik ben nog niet hersteld, maar mijn psychische problemen spelen een minder grote rol in mijn dag: in plaats van ziek zijn en een studie doen, doe ik een studie en ben ik daarnaast ziek.”

Weer gaan studeren vond ze wel erg spannend. ,,Twee keer eerder moest ik mijn studie afbreken omdat het niet ging en dat wilde ik deze keer zó graag anders. Voor iedereen is het natuurlijk spannend om een nieuwe opleiding te beginnen: je kent niemand van je klasgenoten, je kent de studie niet, je weet niet helemaal zeker of het wel wat voor jou is. Ik vond het om andere redenen spannend.”

,,Hoe zouden de docenten en studenten reageren als ze mijn armen vol littekens zouden zien? Zouden ze me niet te dik of juist te dun zouden vinden? Was ik wel welkom tussen alle achttienjarigen? En wat zou ik moeten zeggen als mensen vroegen wat ik hiervoor had gedaan en waarom ik daarmee gestopt was?” Aan de andere kant beseft ze ook dat psychische problemen bij jongeren geen onbekend probleem zijn. ,,Dus er is altijd wel iemand die zich in ieder geval gedeeltelijk met me kan identificeren. Die gedachte helpt me.”

Dat is ook een van de redenen waarom ze open durfde te zijn op zo’n ‘deel-je-succes’-platform als LinkedIn. ,,Er ligt nog steeds een groot taboe op het delen van je psychische problemen. Dat is zonde: het kan je juist zoveel brengen. Daarom ben ik graag een beetje recalcitrant en doe ik het wel.”

Ze vindt het delen van verhalen en het zoeken naar herkenbaarheid juist het grote voordeel van sociale media. ,,Ik kan er hartstikke onzeker van worden als ik steeds berichten voorbij zie komen van mensen die allemaal dingen lijken te bereiken waar ik nog lang niet ben. Maar toch heb ik me niet afgesloten van sociale media, want het vinden van herkenning is juist zo fijn.”

Maaike kreeg ongelofelijk veel reacties op haar post. ,,Ik vond het mooi om te zien hoe mensen die je niet eens kent, laten weten wat mijn bericht met hen deed. Soms is dat herkenning, of halen mensen er hoop uit, maar ik heb ook berichten gekregen van mensen die zeiden dat mijn bericht hen aan het denken had gezet over hoe ze zelf aankeken tegen al die Happy To Announce-berichten. Dat vind ik mooi. Een stukje zelfreflectie is altijd waardevol.”