Eva Breda dacht geen therapie nodig te hebben: ‘Ik kon prima leven met mijn angsten, vond ik’

Eerder schreef ik al dat millennials graag alles zelf doen. Ook al kampen we massaal met mentale klachten, we fixen alles graag in ons eentje. Als ouder, vriend of partner is dat soms lastig. Want hoe help je iemand die kampt met mentale klachten, maar geen hulp aan wil nemen? Door minder te helpen. Minder te doen. Er minder voor iemand te zijn. Wat? Ja, echt.

Sinds mijn vijfde kamp ik met een angststoornis, maar ook ik dacht lang dat ik geen therapie nodig had. Alleen thuis zijn, alleen slapen: wat voor anderen doodnormaal was, maakte mij doodsbang. Wat als een man met een mes me iets aan kwam doen? Natuurlijk is de kans dat dat gebeurt klein. Maar in het hoofd van een angsthaas als ik is het risico altijd groter dan de realiteit.

Mijn omgeving kent me, weet dat en is daarin een zegen. Als ik onverhoopt toch eens alleen ben, hoef ik maar een kik te geven of familie en vrienden schieten te hulp. ‘Ik laat mijn geluid aan, je kan altijd bellen’, ‘je mag wel bij mij slapen vanavond’. Ik weet heus wel dat ik ook geen schijn van kans maak tegen een man met een mes als ik met mijn moeder aan de telefoon hang of bij een vriendin in bed slaap. Maar angst is nou eenmaal nooit reëel.

Dat is het nooit geweest. Als 17-jarige had ik een oppasbaantje. Terwijl de ouders genoten van een avondje uit, bracht ik hun 6-jarige kind naar bed en keek ik televisie tot ze terugkwamen. Zelfs toen stelde ik mezelf gerust met het idee dat áls er iets zou gebeuren, er nog iemand in huis was. Een kind van 6 (!), welteverstaan. Als je je lot in de handen van een kleuter legt, weet je dat je werk te doen hebt. Zeker als je ooit zelf kinderen wil.

Maar ik was blind voor het feit dat ik psychische hulp nodig had. Ik kon prima leven met mijn angsten, vond ik. Ik hoefde ze immers nooit aan te gaan dankzij dat fijne support systeem van me dat ervoor zorgde dat ik nooit alleen was. Zie daar, de support-paradox. Want door iemand die mentaal struggelt te helpen, houden we vaak juist een probleem in stand. Waar mensen als ik soms moeite hebben met het aannemen van hulp, hebben we vaak géén moeite met het aannemen van sluipwegen om onze pijn, angst of verdriet niet te hoeven voelen. Hoe lief het ook is dat mijn omgeving ervoor wilde zorgen dat ik nooit alleen was, het was olie op mijn angstvuur. En ik liet ze het graag rondstrooien.

Mijn psycholoog Dorianne Hoek leerde me hoe je iemand die mentaal struggelt wél kunt steunen, zonder dat je daarmee klachten verergert of laat voortbestaan. ,,Stel vragen. Wat voor hulp wíl iemand krijgen?”, zegt Dorianne. “Geef vooral geen ongevraagd advies en vul niet in wat iemand nodig heeft.” Daarmee ontneem je iemand namelijk vaak de kans om problemen aan te gaan.

Probeer iemand in plaats daarvan te supporten om angsten, pijn of verdriet in de ogen te kijken. ,,Stuur bijvoorbeeld een lief appje of kaart ter support”, adviseert Dorianne. En dan niet met: ‘je mag wel bij mij slapen’, maar: ‘ik weet dat je een nacht alleen slapen spannend vindt, maar dat kun jij’. Vaak help je iemand meer door minder te doen. Hoe moeilijk het soms ook is om een stap terug te nemen, het geeft de ander ruimte om vooruit te gaan.

Bekijk hieronder onze video’s over gezondheid: