‘Mijn kinderen zijn niet normaal: mijn zoon is op de fiets naar de grootste koekoeksklok ter wereld’

Mozes kriebel. Ik weet het: op een dag moet je je kindjes loslaten. Je mag ze zelfs geen kindjes meer noemen, want dan slaan ze je. De oudste dochter is 18 jaar en roept al sinds ze 14 is dat ze een tongpiercing wil. Dat haar ouders haar een sportauto, een vliegtuig en een reisje naar het ISS-ruimtestation beloofden maakte niet uit. Ze negeerde onze tranen en smeekbedes en liet vandaag een spijker door haar hamlapje rammen.

Een spijker met een bolletje erop. Van tevoren had ik haar verteld dat ze dat doen met een hamer en een houtblok, dat ze je tong uitrekken tot 30 centimeter, hem vastzetten op de stronk en er dan met een klauwhamer een spijker van 15 centimeter doorheen rammen. Het bloed vangen ze op in een emmer en de death metal-muziek staat loeihard, omdat ze je wanhopige gekerm niet willen horen. Na een half uur verhitten ze de spijker met een gasbrander om de rafelige wond dicht te schroeien.

Wat kun je eraan doen? Helemaal niks, ze maakt haar eigen keuzes. Ik legde haar nog uit wáár zo’n piercing oorspronkelijk voor bedoeld was, maar behalve een vernietigende blik bood ook dat geen soelaas. Wat kunnen we nog meer verwachten? Tattoos? Oren die worden bijgeknipt, zodat ze op een elfje lijkt? Ik denk terug aan mijn eigen tienerjaren. Om 8 gulden per oor uit te sparen nam ik een punaise en maakte zo mijn eigen gaatjes. Gewoon punaise tegen de oorlel, drukken totdat je de punt in je duim voelt en klaar. Dat dan twee keer. Helemaal gratis en ik was pas 15 jaar. Dus inderdaad, hou je smoel Roel. Eigenlijk kun je in deze situaties alleen maar trots zijn; je kind maakt haar eigen keuzes en trekt zich niks aan van haar ouders. (Nou ja, ze beloofde niet meer dan drie piercings in haar gezicht te nemen. Dat is vast een kleine overwinning, toch? #not)

Stel je voor dat je grote kind alleen maar braaf zou luisteren en als een schaap jou zou namekkeren. Lijkt me verre van gezond. Dus stiekem ben ik trots op haar. En ze is hem vast snel zat, die spijker.

Mijn oudste zoon is 20 jaar. Die is ook al niet normaal, want die fietst momenteel 1200 kilometer op een oude stadsfiets. Hij is op weg naar Zuid-Duitsland. Hij is nog Joods ook, en we weten allemaal dat het nooit goed afloopt met Joden die naar Duitsland gaan. 

1200 kilometer om de grootste koekoeksklok ter wereld te gaan aanschouwen. Bizar doel, volledig willekeurig gekozen want uiteraard interesseert die klok hem niks, maar een doel is altijd fijn om na te streven. Ik schreef bijna sterven, maar het komt vast goed. Hij heeft gelukkig geen tentje bij zich, dus moet slapen onder een stuk landbouwplastic in de bossen en bij boeren tussen de varkenstroggen. Zucht. Loslaten! 

We kunnen het allemaal en we moeten het ook, maar ik denk dat het pas echt lukt als ik opgelucht in mijn graf gerold word. Heb ik nog meer kinderen? Jazeker, ik heb er in totaal zes. Sorry dat ik u niet waarschuwde, hopelijk zat u al. Zes stuks, een half dozijn in de leeftijd van 6 tot 20, dus mijn klimaatafdruk is zo groot als het Johan Cruijff-stadion. Terwijl het in brand staat. Daarnaast heb ik maar één vrouw, dus dat is dan wel weer zielig en een beetje uit verhouding. Afijn, als je van mij iets kunt leren is het wel geduld. En loslaten!