Mijn inwendige fluitketel begon te fluiten en ik pakte mijn stroomstok om hem uit zijn puberhol te jagen

Het nieuwe jaar is begonnen, maar tot nu toe merk ik weinig verschil met vorig jaar. Het is nog steeds donker en koud. Gelukkig is niet alles hetzelfde gebleven: de prijs van stadswarmte is verdubbeld, dat is natuurlijk heel fijn. Dankzij de opwarming van de aarde hoeft de verwarming niet aan, dus daar mogen we ook blij mee zijn. Ook aan de kinderen zie ik niks nieuws. Ze mogen weer naar school, maar op dag één weigerde er al eentje. Het viel me op dat hij niet naar beneden kwam terwijl de rest al heerlijk opgehoepeld was. Dus ik riep: ja hij was wakker, maar kwam niet. Waarom niet? Geen zin.

Terwijl mijn inwendige fluitketel begon te fluiten beklom ik met ferme tred de trap teneinde hem met een stroomstok uit zijn puberhol te jagen. Even tot drie geteld, verteld dat hij zonder diploma onder een brug zou moeten wonen, karton zou moeten eten en geen stopcontact zou hebben om al zijn gadgets op te kunnen laden. Dat was natuurlijk dom want hij kende “genoeg” mensen die zonder diploma gewoon een baan hadden gevonden. Bij een bakker, in een warenhuis (bestaat dat woord nog? Het zit in elk geval nog in zijn vocabulaire) en in een magazijn. Termen als startkwalificatie, afstromen, uitvallen en daklozenopvang schoten door me heen, maar ik wist me wonder boven wonder te beheersen.

Hij kwam naar beneden, ik had al brood voor hem gesmeerd om te voorkomen dat-ie te laat zou komen en in no time had hij zijn jas aan. Hij vertelde me nog wel even dat hij zélf op school had gehoord dat wanneer je geen interesse had, je evengoed weg kon blijven. Ik legde er maar naast dat dat niet strookte met mijn beeld van zijn opleiding, ik had toch echt begrepen dat ze juist dol zijn op scholieren die met een pampiertjen onze keiharde maatschappij in worden gegooid. Kon me de context waarin een docent zegt dat je maar beter weg kunt blijven overigens goed voorstellen. Maar goed, hij vertrok en ik voelde me toch wel even een ongelofelijk slappe soepkip.

Heb je een half dozijn kinderen, zou je zeggen dat je een echte ervaringsdeskundige bent, blijf je stuntelen in de opvoeding. Het is ook niet eerlijk hoor, je mag toch verwachten dat elk kind in een gezin toch een beetje hetzelfde reageert op je input. Nou, vergeet het maar, zes stuks kind, elk kind is weer helemaal anders en er zit bij geen enkel exemplaar een duidelijke handleiding. De één gaat fluitend naar school, doet niks en haalt goede cijfers. De andere ploetert en komt er ook, maar het motiveren wanneer ze niet blij zijn, vind ik vreselijk lastig.

Hoor ik mezelf mekkeren als de boomer die ik ben over prestaties, noodzaak en “het is nou eenmaal zo in dit land dat het moet.” Uiteraard, als er meer tijd is, meer rust en geen tijdsdruk zoals op de bewuste maandagochtend, dan ga je het gesprek aan: waarom heb je geen zin, vind je er niks aan? En dan komen alle redenen die volledig legitiem zijn. Over de nutteloosheid van sommige vakken, over de saaie docenten, medescholieren die vervelend kunnen zijn.

En ik herken het natuurlijk allemaal, knik begripvol en veer mee. Zeg ook dat ik het volledig snap, dat dat vroeger niet anders was, maar als je je diploma hebt, dan kun je eindelijk een vervolgopleiding doen die wél bij je past, die je interesse heeft, waarmee je dan later een leuke baan vindt waarin je je thuisvoelt. Als je nu dáár de focus op houdt, dan weet je waar je het voor doet. En het is maar een paar jaar, dan is het klaar. Het werkt maar een klein beetje geloof ik als ik het fronsende hoofd van het kind zo bekijk: hij heeft nog geen idee wat hij later wil gaan doen. Dus sluit ik maar weer af met het slappe “het moet nou eenmaal, anders eindig je zoals ik.”