Laarsen? Ik dacht dat ik gek werd. ‘Dat is nieuwe spelling', zei de juf vinnig

We hebben het al vier keer meegemaakt: een middelbare school kiezen. Het blijft moeilijk, een school vinden waarvan je zeker weet dat je kind er tot zijn of haar recht zal komen. Want je weet helemaal niks zeker. De oudste vier zaten of zitten allemaal op een andere school. Omslachtig, al die verschillende namen van decanen, mentoren, directeuren die je moet onthouden, al die verschillende trajecten wanneer je ze eens ziek moet melden. Maar in elk geval kwamen ze op een school waarvan we met elkaar dachten: dit is de plek waar ze enigszins thuis zijn, waar ze zich kunnen ontplooien en zichzélf mogen worden. 

Natuurlijk gaat er dan wel eens iets mis: een klas die niet leuk is, een kind dat een verkeerde opmerking maakt tegen een docent (‘U gaat natuurlijk als heks naar het halloweenfeest. Verkleden is dan niet nodig’) Het duurde een paar jaar voordat hij daar weer een voldoende haalde.

Ditzelfde kind, de oudste, versliep zich regelmatig. Ook op de dag van zijn examen. Paniek all over the place. Hij sprong half aangekleed achterin de Trabant en ik scheurde met mijn opgevoerde kart Almere door. Was even vergeten dat ik de avond ervoor de kentekenplaten had vervangen voor de originele Oost-Duitse, omdat ik wat foto’s wilde maken. Ik reed dus door de stad en over de ring met illegale platen afkomstig uit een niet meer bestaand land. We kwamen op tijd en hoewel hij ook nog zijn rekenmachine vergeten was, studeert hij nu informatica.

Of die keer op de basisschool, een oudergesprek met een juf. Ik kon mijn ogen niet afhouden van de meervoudsvormen die achter haar hingen, met mooie ronde letters op kleurige papieren geschreven. Paard - paarden, koe - koeien, laars - laarsen. Laarsen? Ik dacht dat ik gek werd. Het vinnige antwoord luidde: ,,Dat is de nieuwe spelling!” Nog leuker: ze zochten op de basisschool een bijzonder vervoermiddel voor Sinterklaas. Elk jaar moest dat wat origineels zijn. Een trekker, een jeep, een dromedaris. Ik bood een keer mijn kleine oldtimer, de Trabant aan. Geweldig natuurlijk! De sint was alleen 2 meter lang en paste er nauwelijks in. Hij stapte in en zijn mijter pleurde in een grote plas modderig water. Nog nooit een heilige zo hard horen vloeken. Vreselijk verfrommeld arriveerde Sint-Nicolaas op het schoolplein. Hij had nog weken last van zijn rug. Leuke dingen!

Nu mag de een na jongste naar de middelbare school. Ze wist al twee jaar welke dat moest worden: de school waar het draait om kunst; tekenen, toneel en muziek. Maar ga maar eens een school ‘proeven’ in coronatijd. Alles verboden toegang voor die enge volwassenen. Gelukkig ging de voorlichtingsmiddag op de school die ze graag wilde - acht kilometer fietsen voor onze smurf - wél door. Voor de kinderen dan. Het was vlak voordat de stormen losbarstten die onze stad als een blokkendoos door elkaar lieten schudden.

De ouders mochten niet naar binnen, die stonden huilend van de kou buiten te wachten met een lauw bakje koffie dat smaakte naar aangelengd asfalt. Maar toch:  onze zoon hielp binnen mee en dat was natuurlijk leuk voor dochterlief. Jammer dat hij dit jaar niet zakt voor zijn eindexamen, anders had ze zich nog een jaartje aan hem kunnen optrekken. Maar helaas, hij is net zo slim als zijn moeder. En dan studeren. Spannend! Terug naar onze pre-puber: ze heeft extreme dyslexie, dus we waren bezorgd of er voor haar wel de juiste zorg was. 

We vroegen aan de gymleraar die even over onze zoon kwam kletsen of hij ons de weg kon wijzen. Grijnzend wees hij naar zijn gespierde borstkas: dyslexie-coördinator. We vergaten maar alle andere scholen die we in ons hoofd hadden en waarover we hadden gehoord dat de zorg voor dyslectici er zo fantastisch geregeld was. Dit voelde goed, Roos kwam heel blij naar buiten en had er zin in. Haar keus, haar leven, haar school. En dan verzucht je maar even: wat worden ze snel groot hè. Zo meteen nog maar eentje op de basisschool. Gelukkig pas in groep 2. 

Bekijk onze nieuwsvideo’s in onderstaande playlist: