‘Geniet van die vieze klapzoen van je tante’

Hoe het jullie vergaat aan het eind van een jaar weet ik niet, maar ik ben dan nooit in mijn beste humeur. Er komt wat nieuws aan, ik weet niet wat me te wachten staat en ik laat iets achter me. Een jaar waarin veel gebeurd is, maar in elk geval weet ik hoe we er voor staan. Het is bekend gebied.

Nu is het helemaal erg. Geen idee wat we voor onze kiezen gaan krijgen. Kunnen de kinderen straks weer naar school of moeten ze weer online les krijgen? Wat gebeurt er op mijn werk? Uiteraard wil ik graag de positieve kanten zien en die zijn er gelukkig ook: alle zes de kinderen hebben het afgelopen jaar in goede gezondheid hun verjaardagen gevierd. De oudste werd 20 en de jongste werd 6. Mijn huwelijk is ondanks het op elkaars lip zitten niet geëxplodeerd. Ik heb nog werk, draaide zelfs betere omzetten dan het jaar hiervoor. En mijn lieve ouders zijn er ook nog steeds, dus wat heb ik te zeiken?

Nou, genoeg eigenlijk. Bevriende ondernemers heb ik zien omvallen, hun bloeiende bedrijven in piezels – iets waar ik als werknemer in loondienst niet mee te maken krijg. Goede vrienden leven in angst. Ooit milde kennissen zijn nu rabiaat in hun stellingname en zien hun weg als enige juiste, net als radicale gelovigen of sekteleden. En nu zitten we in een lockdown vanwege een milde variant van het coronavirus. Het afgelopen jaar bleek al dat dit virus niet te remmen is. Prikken, boosters, een vaccinatiegraad van 85 procent; het maakt allemaal niks uit, corona komt naar je toe deze zomer.

Zoals bij iedereen is ‘corona’ toch bijna dagelijks een gespreksonderwerp binnen mijn gezin. Ik zet het niet tussen aanhalingstekens omdat ik zou twijfelen aan het bestaan van dit virus, maar omdat deze situatie zoveel méér is dan alleen de ziekte. ‘Corona’ is veel breder dan alleen COVID-19, vandaar de aanhalingstekens: de hele maatschappij ligt stil, staat op zijn kop en is ontwricht. Iedereen is van de leg.

Voor wat betreft mijn kinderen: geen popfestivals, geen kroegentocht, nauwelijks naar de universiteit of het MBO en de basisschool ging een week eerder dicht dan gepland. Het lijken kleine dingen maar ik vraag me wel eens af hoe dit stráks mijn kinderen zal beïnvloeden. Wat blijft in hun hoofd achter wanneer we eindelijk deze periode kunnen afsluiten?

De kleuter van zes vroeg me laatst of ik bang was voor corona. De vraag bevreemdde me, want hij houdt zich toch meestal bezig met ingewikkelde kwesties als het dicht krijgen van de klittenbandsluiting achterop zijn Batmankostuumpje of hoe hij toch in vredesnaam de veel te harde boter moet uitsmeren op zijn sneetje maïsbrood.

En dan opeens zo’n vraag.

Dan realiseer ik me dat kleine potjes nog steeds grote oren hebben. Ook als je zes bent ontkom je er niet aan. Ik vond het droevig dat hij die vraag stelde, en terugkijkend stelde hij hem de afgelopen 2 maanden vaker. Een keer of vijf, denk ik wel. En steevast gaf ik hetzelfde antwoord: ‘Nee, ik ben niet bang voor corona en jij hoeft dat ook niet te zijn.’ (Er zijn mensen die zouden antwoorden in de derde persoon: ‘Nee hoor, papa is niet bang voor corona.’ Maar dat soort mensen heb ik nooit begrepen.) Ik zei: je bent jong en gezond, het komt helemaal goed lieverd. Tot mijn verdriet kon ik hem niet geruststellen. ,,Ik ben wél bang voor corona, papa.”

Het vult me niet alleen met verdriet maar ook met woede. Wat doen we onze kinderen aan? Het leven is nooit onbekommerd, dat is van alle tijden, maar om zo bang te moeten zijn is niet eerlijk. Ik zei het al hè, het is eind van het jaar en dan ben ik niet in een opperbeste stemming. Toch hoop ik voor ons allemaal – dat wens ik ons toe – dat we in 2022 weer onbekommerd kunnen zijn, weer kunnen lachen met elkaar en kunnen knuffelen. Genieten van die vieze klapzoen van je tante: je wilde hem nooit, het liefst rende je weg, maar laat maar komen! 

Volg al het nieuws over Gezin ook via Twitter en Facebook.