Alsof de wereld verging. Wat moest ik aan met mijn lege bestaan zonder Facebook en Whatsapp en zelfs dat Instagram, dat door zo’n oude man als ik nog altijd heel puriteins Intaggggram wordt genoemd, met zo’n lekker lange, harde, rollende Hollandse G!?

Mijn kinderen draaien dan altijd met hun mooie ogen - sommige hebben zelfs blauwe ogen, terwijl mijn echtgenote en ik allebei zijn voorzien van prachtige, bruine stuiters. Grappig is dat, hè! - en bijten me vriendelijk toe dat het gewoon ‘Insta’ is. Soms nog gevolgd door een liefdevolle ‘boomer’. Mij blijft werkelijk niets bespaard en dat is ongetwijfeld mijn verdiende loon omdat ik in een vorig leven vast opzichter was in een kolenmijn waar kleine kindertjes met hun poezelige handjes stenen moesten bikken. Afgelopen week was ik de wanhoop nabij omdat ik geen Facebook had, en ik kan niet zonder Facebook want zonder Facebook krijg ik van niemand aandacht, kan ik geen filmpjes plaatsen van mijn Trabant of van de ratten die ik ving op dierendag, krijg ik geen walgende reacties op mijn prachtige voedselfoto’s en heb ik gewoon NIKS te doen! Wat een hel. 

Toen ik mijn matties wilde appen om huilend mijn beklag te doen over hetgeen Zuckerberg mij persoonlijk aandeed bleek dat dat ook niet lukte. Gelukkig had ik wijn en het bijna vergeten good old fenomeen Twitter. Leuk om hier weer even op rond te neuzen, het altoos gezellige rioolputje van de wereld. Ik verbaas me altijd over het gekrakeel daar, volstrekt onbekenden die met elkaar op de virtuele vuist gaan, gespeend van élk gevoel voor andersdenkenden, het lijkt wel alsof er een bonte verzameling enge sektes met elkaar is opgesloten in een sporthal. Helaas zonder vuur- en/of steekwapens, want dat zou het natuurlijk wel iets interessanter maken. 

Gelukkig lukte het Zuckerberg weer om de boel op te starten. Zijn inbelmodem was aan vervanging toe, als ik het goed begrepen heb, en we konden weer heerlijk tegen elkaar zeggen hoe erg het was. Die drie uur zonder Facebook. Dus kon ik de dag erna weer fijn een filmpje posten van mijn kleuter die hélemaal zelfstandig naar school ging fietsen. Hij had me wel gevraagd of ik ‘op de uitkijk’ wilde gaan staan, maar dat had ik anders ook wel gedaan met het klamme zweet in mijn handen. Wanneer is een kind oud genoeg om losgelaten te worden in het Almeerse verkeer? 

Kort voor vertrek huilde hij nog zilte tranen omdat ik de verkeerde hagelslag op zijn bammetje had gestrooid. Eigen merk van de Jumbo in plaats van Venz. Dat is natuurlijk ook wreed en schandalig en ik verdien hiervoor dan ook zeker zweepslagen. Hij stond daar bij het kruispunt en een klein lelijk blauw autootje wilde niet achter hem wachten en reed zó om hem heen, om rechtsaf te slaan. Het mannetje stond er nog geen tien seconden. Dan loopt als vader toch wel even je bloed weg. 

Hoe durf je mijn nabestaande, die ook nog eens een brilletje heeft, zo te schofferen. Erg jammer dat mijn uzi nog niet terug is van de fietsenmaker. De kleuter stak over, ik bleef hem nastaren totdat het alweer bijna lunchtijd was en werd weer eens geconfronteerd met het verschijnsel ‘loslaten.’ Trots op mijn ventje, 1 meter 30 is hij, dat helemaal zelf dingen wil doen. En dat papa daar dan moeite mee heeft is niet zijn probleem en dat zal het ook nooit worden, want ik vind het alleen maar geweldig dat hij zo op weg is naar zelfstandigheid.