Deze vrouwen bevielen in de auto, op de trap en aan de kant van de weg

De Belgische Ans heeft vier kinderen, en haar jongste dochter Pia op de wereld zetten was een hele klus. Tussen het breken van haar vliezen en de bevalling zelf zat nog geen half uur. ,,Ik was die dag nog op controle bij de gynaecoloog”, vertelt Ans. ,,Hij dacht dat ik ten vroegste dat weekend zou bevallen.” 

Ans bevalt al om half tien die avond. Thuis waren opeens haar vliezen gebroken, waarna ze met haar man richting ziekenhuis reed. Maar dat haalden ze niet meer. ,,Ik voelde onderweg dat ik echt nú moest bevallen.” Dus dat doet ze, in haar auto, op de verlaten parkeerplaats van speelgoedwinkel Fun. Enorme ‘fun’ was dat niet. ,,We vonden de mobiel van mijn man ergens op de grond van de auto, maar door de shock wist hij niet meer hoe hij de ambulance moest bellen. In de kofferbak lag gelukkig een handdoek. Ik vroeg hem die te pakken, maar hij wist zelfs niet meer waar de kofferbak was. ”

Uiteindelijk raakt Ans met veel moeite op de achterbank en kunnen zij en haar man de hulpdiensten bellen. ,,Die vroegen mijn man om na te gaan of de navelstreng van de baby niet rond het hoofdje zat. Maar dat zagen we niet: het was pikdonker in de auto en het kleine lampje binnenin hielp amper. Gelukkig kwam Pia niet veel later opeens heel vlot ter wereld. Ik wikkelde snel mijn sjaal rondom haar, zodat ze het niet koud zou hebben.” Elke keer als ze langs de Fun rijdt, zegt Ans tegen haar dochtertje: ,,Hier ben jij geboren. Dit is jouw parkeerplaats.”

Kateryna beviel in haar eigen huis, volledig onvoorbereid in de gang bovenaan de trap. Ze wilde stiekem graag thuis bevallen, maar het plan was om dat in een geboortehuis te doen. Vijf jaar geleden kreeg Kateryna al een dochtertje in het ziekenhuis. Zij had ruim twintig uur de tijd genomen. Dus dat het de tweede keer zo snel zou gaan, had Kateryna niet verwacht. 

,,Mijn weeën begonnen rond vijf uur in de ochtend. Ik kon ze toen nog goed opvangen.” Tijd genoeg, denkt Kateryna. Niet dus. De weeën komen steeds sneller. Opeens voelt Kateryna er eentje om de minuut. “Dat geloofde ik niet. Ik voelde mij nog zo goed! Ik zei zelfs tegen mijn man dat hij nog een douche kon nemen. En ik vroeg hem of hij voor mij een bad kon laten vollopen. Ik wilde nog even ontspannen, met kaarsjes.” Maar daarna gaat het snel.

,,Opeens braken mijn vliezen”, lacht Kateryna. Op dat moment handelt ze op automatische piloot. ,,Ik voelde een soort oerkracht. Ik schreeuwde en brulde het onbewust uit en na drie heftige weeën voelde ik de persdrang.” Ondertussen kruipt Kateryna van het toilet naar de gang. ,,Er flitste nog door mijn hoofd dat ik mijn warme bad nu wel kon vergeten. Gek hè?” De echtgenoot van Kateryna belt de verloskundige en vraagt haar om flink gas te geven. Ongeveer een halfuur later is ze er. Maar terwijl Kateryna’s man de deur opendoet, is baby Miley er al bijna. 

,,Toen mijn man aan de voordeur stond, voelde ik het hoofdje. De opluchting was groot toen ik zag dat Emma er was. Ik hoor haar nog roepen: ‘oké, doe maar!’ Ik maakte me op voor nog een laatste wee. En toen was ons dochtertje er.” Het oudste dochtertje van Kateryna slaapt ondertussen wonder boven wonder rustig verder. ,,Zij merkte pas de volgende ochtend dat ze er opeens een zusje bij had.” 

,,Ik ben blij met hoe het is gelopen”, besluit Kateryna. ,,Ik heb ook zelf mijn navelstreng doorgeknipt. Zoiets wilde ik altijd al doen.”

Langs de kant van de weg op de bijrijdersstoel bevallen: ook Liesbeth deed dat. Ze vertelt erover alsof het de normaalste zaak is. ,,Dat komt omdat ik alles in een waas beleefd heb. Ik kan moeilijk vatten hoe het allemaal exact gebeurd is.” 

Om vier uur ’s nachts krijgt Liesbeth thuis krampen. Om vijf uur breken de vliezen en dan loopt het als een trein. ,,Mijn man sprong nog onder de douche, want het leek erop dat we nog tijd hadden.” Toch, op dat moment kan Liesbeth amper nog lopen. Ze bellen hun ouders op, maar wachten kan niet. ,,Mijn oudste dochter lag boven te slapen, maar we moesten vertrekken of we zouden het niet halen. Dat voelde ik.”

Liesbeths gevoel klopt. ,,Zodra ik in de auto zat, had ik door dat het ziekenhuis te ver was. We belden de ambulance, maar ik gilde zo hard dat ze me niet begrepen. Het was zo hectisch. Ik voelde en kijk: daar zat haar hoofdje al.” Het flitst nog door Liesbeths hoofd dat ze nu geen ruggenprik kan krijgen, zoals bij haar eerste kindje. 

Het duurt nog een kwartier tot de ambulance er is, maar Liesbeth kan niet wachten. Aan de kant van de Zoetweiweg in Putte bevalt ze. ,,Mijn man zat eerst naast me, maar moest snel onze auto uitspringen toen Fran ter wereld kwam. Hij was net op tijd om haar op te vangen. Anders had ze op de koude grond gelegen.” Wanneer de ambulance er is, knipt de arts de navelstreng door. ,,Ik moest mee naar het ziekenhuis op een brancard, de placenta zat nog in mij. Fran was mee, in mijn armen. Ik heb nog altijd spijt dat ik geen foto heb van toen in de auto, maar daar ben je niet mee bezig. We hebben zelfs niet op de klok gekeken. Ik gok dat Fran er om twintig voor zes was.” 

Wat Liesbeth wel zeker weet, is dat ze uiteindelijk liever op deze manier bevalt dan 24 uur lang weeën te hebben. ,,Binnen een half uur was Fran er. Je gaat van niets naar alles. Dat is intens, maar eigenlijk ging het heel vlot.”