Bibi-Karlijn blijft na haar verlof thuis: ‘Ik wil gewoon naar haar schattige handjes en wangetjes kijken’

Na een zware bevalling wordt haar dochtertje geboren. ,,Ze moest met spoed gehaald worden. Ik kreeg een spoedkeizersnede en tijdens de operatie ben ik mijn bewustzijn verloren. Ik heb haar niet bewust kunnen zien nadat zij was geboren. Door de bevalling heb ik fysiek en mentaal een hele zware klap gehad.” Daarna raakte Bibi-Karlijn zelfs in een kraambedpsychose.

,,Maar ondanks de mentale strijd voelde ik me vanaf het eerste moment moeder. Ik vind het moederschap zo bijzonder. Zij heeft mij echt weer met beide benen op de grond gezet.”

Bibi-Karlijn is altijd ambitieus geweest en kon zich in het begin van haar zwangerschap niet voorstellen dat ze de keuze zou maken om tijdelijk te stoppen met werken. Ze vertelt dat dat toen nog heel abstract voelde. ,,Ik weet nog dat ik in mijn eerste trimester zat en een discussie met mijn man had. Ik vertelde hem dat ik niet de noodzaak voelde om na mijn verlof minder te gaan werken. Of om mijn carrière op te geven voor ‘de baby’.”

Haar man kon zich hier juist niets bij voorstellen. ,,Hij dacht dat het wel anders zou zijn zodra ze er was. En ja hoor, hij had gelijk. Ik ben het liefst de hele dag bezig met mijn dochter. Ik kan me niet eens meer voorstellen dat ik dat écht heb gezegd.”

Vijf weken na de bevalling is Bibi-Karlijn fysiek weer een beetje op de been en kan ze een klein blokje om. Mentaal is ze nog volop aan het herstellen en aan het landen in haar nieuwe rol.

Toch krijgt ze na zes weken vanuit alle hoeken het advies om ‘haar oude leven’ weer op te pakken. ,,Met de beste bedoelingen hoor, maar ze vroegen of het niet eens tijd werd om weer te gaan sporten en wat leuks te gaan doen met vriendinnen. Maar óók of ik alweer werk had geregeld. ‘Straks moet je kind naar de opvang en jij naar je werk, dus tijd om te leren om ook dingen zonder haar te gaan doen’, zeiden ze dan.”

Ook bedrijven begonnen haar weer te benaderen voor klussen voor na haar verlof. ,,Maar ik voel totaal niet de behoefte om weg te gaan bij haar of om werk te regelen. Het voelde alsof ik iets verkeerd deed. Alsof ik te langzaam ging, terwijl de plicht roept.”

Bibi-Karlijn wordt onrustig. Bovendien komt het einde van haar verlof als een strikte deadline steeds dichterbij. Ze voelt dat ze ‘gewoon even rust’ wil. ,,Ik moest bijkomen. En daarnaast, ik ben nergens liever dan bij mijn dochter. Ik wilde met rust gelaten worden en genieten van haar lachjes, haar mooie ogen, die bolle wangetjes, haar schattige kleine handjes en de manier waarop zij na een voeding steeds tevreden op mijn borst in slaap viel.”

Ze wordt onzeker van al het getrek. ,,We doen alsof het zó normaal is dat je na twaalf weken weer fluitend aan het werk gaat en dan moeder bent alsof je nooit anders hebt gedaan en tegelijkertijd weer werkt alsof je nooit moeder bent geworden.”

Het zijn dan ook juist de vrouwen uit de ‘oudere generatie’ die haar laten inzien dat het helemaal niet gek is om graag bij je baby te willen zijn en dat jouw kindje je ook heel hard nodig heeft.

,,Het leven in Nederland is zo ingericht dat de ouders vaak allebei moeten werken. Anders kunnen de rekeningen niet betaald worden. Vanuit de overheid is er wel subsidie voor verlof na de geboorte, maar voor veel gezinnen is dit niet toereikend. Ook wij moeten allebei werken om rond te kunnen komen”, vertelt Bibi-Karlijn.

Maar vanuit huis heeft ze één belangrijke les meegekregen: zorg altijd voor een potje voor noodgevallen. Zeker als zelfstandige. ,,Ik ben mijn leven lang behoorlijk ‘krenterig’ geweest. Dat betaalt zich gelukkig nu uit.”

Door de jaren heen heeft ze een noodpotje opgebouwd en deze zet ze vanaf januari 2023 in, als haar wettelijke verlof erop zit. ,,Zo kan ik nu volledig bezig zijn met mijn herstel, en kan ik langer doen wat ik op dit moment gewoon heel graag doe: voor mijn dochtertje zorgen.”

,,De verlofregeling in Nederland vind ik veel te kort. Bijna alle bedrijven hebben op dit moment een tekort aan personeel en als dan ook nog jonge ouders uitvallen, dan hebben we enkel verliezers.”

Om aandacht voor dit probleem te vragen, besloot ze haar ervaring te delen. ,,Ook wilde ik in contact komen met andere mama’s die hetzelfde hebben ervaren.”

Ze kreeg dan ook ontzettend veel reacties op haar post op het netwerkplatform LinkedIn. ,,Er waren veel moeders die zeiden dat als ze de tijd konden terugdraaien, ze het anders hadden gedaan. Dat ze dan wél naar hun gevoel hadden geluisterd en thuis waren gebleven.” Hierdoor besefte Bibi-Karlijn dat ze de juiste keuze maakte. ,,Tijd is onbetaalbaar en spijt hebben van iets dat je niet hebt gedaan, blijft je altijd achtervolgen.”

Helaas is het voor sommige ouders niet mogelijk om te kunnen stoppen met werken, dat beseft Bibi-Karlijn maar al te goed. ,,Als ik dat potje niet had opgebouwd, kon ik ook niet langer thuisblijven.”

Toch heeft ze wel een advies voor deze moeders. ,,Kijk kritisch naar je salaris. Verdien je wel waar je recht op hebt? Er is op dit moment zo enorm veel werk dat switchen van baan financieel zou kunnen lonen en daardoor meer vrijheid op kan leveren. Ook vaker vanuit huis werken kan ervoor zorgen dat je thuis flexibeler bent. Ben je nog geen moeder, maar wil je dit wel graag worden? Probeer dan te sparen! Met dit geld kun je misschien tijdelijk minder gaan werken óf ervoor zorgen dat je partner ook langer verlof kan nemen.”

Hoe de toekomst eruitziet voor Bibi-Karlijn weet ze niet. ,,Ik heb mezelf geen tijd gegeven. Zodra ik voel dat ik er klaar voor ben om weer te gaan werken en volledig kan zeggen dat ik niet na vijf weken werken met een burn-out ga uitvallen, ga ik weer met heel veel plezier terug aan de slag. Tot die tijd geniet ik ultiem van mijn dochter.”