Albertine (37) beviel met 29 weken: ‘Zijn hartje klopte, maar het kon elk moment stoppen’

Als achtjarig meisje zei ze dat ze op de wereld was om moeder te worden. Deze droom komt uit: Albertine (37) raakt begin 2021 zwanger van haar geliefde Ronald (58). Hij heeft volwassen zoons uit een eerder huwelijk, nu krijgen ze samen een jongetje. Albertine: ,,Mijn zwangerschap was fantastisch. Ik genoot van iedere dag. Hij duurde alleen niet lang: nog voor mijn babyshower, ademworkshop, fotoshoot en zelfs voordat ik een dikke buik had, begon onverwacht mijn bevalling; ik was pas 29 weken zwanger.”

Ronald: ,,Mensen lachten ons uit omdat we al vroeg alles tot in de puntjes hadden voorbereid. Onbewust goed aangevoeld, want thuis was alles klaar voor de komst van de baby.” Albertine is pas eind oktober uitgerekend, maar op een warme zomernacht in augustus voelt ze zich niet lekker: ,,Ik wachtte netjes tot de ochtend en belde mijn verloskundige of ik mocht langskomen. Daar bleek dat ik 3 centimeter ontsluiting had. Niet wetend wat ons te wachten stond moesten we naar het ziekenhuis in Breda.”

Albertine heeft sterk het gevoel dat haar kindje snel geboren gaat worden: ,,De artsen wilden de weeën remmen, maar daarvoor was het te laat. We moesten met een ambulance naar het academisch ziekenhuis in Leiden, omdat onze baby extreem prematuur (vanwege een zwangerschapsduur korter dan 32 weken) zou zijn. Vlak voor vertrek bleek ik 6 centimeter ontsluiting te hebben, dus mochten we niet meer vervoerd worden. In de kraamkamer werden we voorbereid op de bevalling en werd verteld: ‘Als jullie baby komt, houd er dan rekening mee dat zijn hart niet zal kloppen.’”

,,Er was geen weg meer terug. Ik bleef zo rustig mogelijk, dat leek me het beste voor mezelf en ons kindje. De bevalling ging snel: ik ben ingeknipt en uitgescheurd en ze hebben de baby gehaald met een vacuümpomp.” Ronald heeft het nog op zijn netvlies staan: ,,Rover woog anderhalve kilo, was 31 centimeter en zijn huid was doorzichtig. Hij werd voor mijn ogen in een plastic zak gedaan om hem warm te houden en er werd een beademingsbuis bij hem ingebracht. Zijn hartje klopte, maar de specialisten waarschuwden dat het elk moment kon stoppen.” Ondanks de stress zijn de kersverse ouders rustig en positief: ,,We hebben constant vertrouwen gehouden.”

Het stel komt in een wereld terecht die ze niet kennen. Ronald: ,,In een transportcouveuse ging onze baby van Breda naar de ic van het kinderziekenhuis in Rotterdam. Wat je daar ziet is niet te bevatten: acht piepkleine kindjes die liggen te vechten voor hun leven. Overal monitoren, draadjes en piepjes.” Kraamvrouw Albertine heeft amper tijd om stil te staan bij haar eigen herstel, ze wordt na één nacht zelf ontslagen uit het ziekenhuis: ,,Ik was moe maar voelde me sterk. De kraamtijd was anders dan ik me had voorgesteld. Ons leven speelde zich wekenlang af tussen ziekenhuismuren. We leerden Rover zelfstandig oppakken, verzorgen en buidelden zoveel mogelijk met hem. We hadden geen besef van het leven in de buitenwereld.”

Hun zoon glipt door het oog van de naald als hij een infectie krijgt, maar overleeft. Ronald vertelt dat het ziekenhuispersoneel een diepe indruk op hem en zijn vrouw heeft achtergelaten: ,,Zoveel liefde en kunde; het is ontroerend om te zien hoe deze mensen met je kind omgaan.” Na vier weken wordt Rover overgeplaatst naar het ziekenhuis in Breda en na ruim tien weken in totaal mag hij naar huis. Hij weegt dan 3500 gram en is 43 centimeter en kan zelfstandig ademen en eten.

Inmiddels is Rover negen maanden, gecorrigeerd zes maanden oud. Het gaat goed met hem, maar hij is kwetsbaar: ,,Hij is snel overprikkeld en moet zo min mogelijk in contact komen met andere kinderen. Hij krijgt veel fysiotherapie en het blijft tot zijn negende jaar spannend of hij iets heeft overgehouden aan zijn vroeggeboorte.”

De reden van de vroege bevalling is na onderzoek niet achterhaald. Hoewel Albertine enorm dankbaar is dat haar zoon leeft, kampt ze ook met gevoelens van verlies en rouw: ,,Hoe was het geweest als ik hem voldragen had? Hoe had ik eruitgezien met een dikke buik? Ik zal het nooit weten en dat leer ik nu accepteren.” Aan ouders van prematuren wil het stel meegeven om met elkaar in gesprek te blijven: ,,Praat met elkaar en durf specialisten vragen te stellen. En laat je verdriet toe, want ook dat mag er zijn.”

Bekijk onze meest bekeken nieuwsvideo’s in onderstaande playlist: