De Ruyterhof is dé vondst van 2018

De pijl boven het woord 'welkom' wijst naar links. Wij kiezen eigenwijs voor rechts en die route leidt inderdaad naar het restaurantgedeelte van De Ruyterhof Restaurant & Proeverij. Gastvrouw Rachelle bevestigt dat we goed zitten. Ze weet ook dat we gereserveerd hebben voor het tapasmenu. ,,Zijn jullie voorbereid?", vraagt ze.

Waarmee ze maar wil aangeven dat ons wat te wachten staat: een avond vol lekkere hapjes. We kunnen ons laten verrassen, maar wij vragen om het formulier waarop de proeverij staat beschreven. Vijf koude voorgerechtjes, gevolgd door een soepje. Daarna vier warme gerechtjes en evenzoveel dessertjes.

Rachelle is stagiaire, maar heeft het vak al in de vingers. Ze waarschuwt ons om - hoe lekker ook - niet meteen al te veel brood met kruidenboter te eten, want dan houden we geen ruimte over voor al dat smakelijks dat volgt. En dat we die raad ook ter harte mogen nemen waar het de frieten betreft. Ze kán ze serveren, zegt ze, maar wees wijs!

Rachelle schenkt ons een glas huiswijn in (Elevado, een combinatie van de druivensoorten chardonnay en sauvignon) en zet er op verzoek een karaf kraanwater bij. Waarna al snel de eerste voorgerechten worden geserveerd: huisgerookte zalm met gamba, wagame en sushirijst en de eveneens door chef Peter Reiters zelf gerookte claressefilet, waarvan wordt beweerd dat het de lekkerste en meest duurzame kweekvis is.

We zijn aangenaam verrast. Over de kwaliteit van de vis, de smaak van de dressings (Rodenbach grand cru in het geval van de claresse), de versheid van de producten, de presentatie van de gerechtjes. Reiters maakt subtiel gebruik van verse kruiden en weet ook zoet, zuur en knapperig mooi te combineren.

Wat ook weer blijkt bij de drie daaropvolgende koude gerechtjes: een ouderwetse rundvleessalade met zure augurkjes en zilveruitjes, rozemarijnham met wintersalade en een overheerlijke carpaccio van Zundertse dikbil, een van de streekproducten waarmee de chef graag uitpakt. In de rundvleessalade proeven we kleine stukjes augurk, appel en ui. Het gerechtje is iets aan de droge kant, maar er is dan ook nauwelijks mayonaise toegevoegd. De smaken blijven daardoor puur.

Ook de rozemarijnham is iets of wat aan de droge kant, maar wat een heerlijke combinatie weer met die frisse koolsalade en op top wat gefrituurde boerenkool. De dungesneden dikbil is wat ons betreft de klapper van dit drietal gerechtjes. Wat een heerlijk mals vlees en hoe subtiel gecombineerd met een niet overheersende truffelmayonaise.

Of we grote eters waren, had Rachelle gevraagd en we hadden onszelf geclassificeerd in de categorie 'gewone'. De rokband knelt reeds. Enigszins bezorgd gaan we ronde 2 aan. We hebben nog een soep, vier hoofd- en vier nagerechten te gaan.

,,Een soepje", had Rachelle gezegd. Het blijkt een toch vrij volwassen portie. Een gebonden soep van hoen van de Walnoothoeve (Hoeven) met kerrie en room. Heerlijk! De riem gaat opnieuw een gaatje losser. Om plaats te maken voor opnieuw een kwartetje zaligheden: gebakken snoekbaarsfilet met waterzooi, spitskool met (opnieuw huis-)gerookte ham, gegratineerd met Westmalle kaas, gemarineerde varkensfilet in een saus met Zundertse trappist en een spiesje van andermaal zo'n dikbil uit de voormalige buurgemeente.

Ook hier geldt wat ons betreft dat het vlees wat minder droog had gemogen, maar de overige lijst van complimenten (vers, fris, smaaksensatie) blijft fier overeind.

Wat in letterlijke zin niet helemaal geldt voor onszelf overigens. 'Rare jongens' misschien, die Romeinen, maar hun 'liggend eten' lijkt me in dit stadium van de maaltijd zo gek nog niet. Rachelle serveert ons een terrine van lauwwarme Ettense geitenkaas met nootjes en abrikozenroomsaus waarna ze zoete gerechtjes brengt met een extra waarschuwing voor de grootste suikerbom (ijsparfait met amarettolikeur) van dit trio. We klappen, en niet alleen bij wijze van eerbetoon aan de keuken.

Resteren de vragen: Hoe doen ze het en waar zijn alle gasten? Marianne Reiters: ,,We kunnen wel meer vragen, maar dan prijzen we onszelf hier uit de markt." De Ruyterhof heeft ook concurrentie te dulden van het grote aantal horecazaken in Breda. ,,We moeten het vooral hebben van mond-tot-mondreclame", zegt de eigenaresse. Wij dragen graag ons steentje bij. De Ruyterhof is voor ons, wat betreft prijs in relatie tot kwaliteit, de vondst van 2018.