Hoe DAF zich terugvocht naar de top

Hij moet wit zijn weggetrokken, zaterdag 27 februari 1993, vandaag op de kop af 25 jaar geleden. Luttele seconden dacht Rinus van den Boomen dat hij tot de afvallers bij DAF behoorde. Een gevoel om nooit te vergeten. ,,Alsof iemand je vastpakt."

Op die gitzwarte zaterdag wachtten 5.000 medewerkers van DAF in Eindhoven met angst en beven op de postbode. Zouden ze na het faillissement mogen blijven of niet?

Bij Rinus van den Boomen klepperde de brievenbus in Eindhoven tussen kwart voor 9 en 9 uur. Hij weet het nog als de dag van gisteren. ,,Om half 9 was ik al door collega's gebeld: heb je post gehad? Iedereen kreeg een ontslagbrief, op A4-formaat, in een grote envelop. Als daar ook een kartonnen kaartje met een tijdelijk passeerbewijs voor de poort in zat, mocht je maandag terugkomen. Mijn vrouw ging de post halen, niet ik. Ze sneed de envelop netjes open, pakte de brief en ging die lezen. Ik schudde met de envelop; er kwam niets uit. Ik keek nog eens goed. Helemaal onderin zat het kaartje, vastgeklemd in een hoek. Ik kon terugkomen. Ik heb er een stuk taart op gepakt."

Rinus van den Boomen is nu 58 jaar oud. DAF floreert, 25 jaar na het faillissement. Het contrast is groot. Productierecords worden gebroken. DAF zoekt naarstig naar 350 extra medewerkers om de productielijn nog harder te kunnen laten lopen. De orders vliegen het bedrijf om de oren.

Rinus van den Boomen merkt het in zijn baan op de kwaliteitsdienst. Als ervaren medewerker bewaakt hij de kwaliteit van het werk van vier teams die leidingen en bedradingen in de vrachtwagens monteren. Vraagbaak voor collega's is Van den Boomen ook, vooral op technisch vlak. Gewapend met zaklampje, balpen en notitievellen loopt hij door de fabriek.

DAF heeft in de organisatie rond de productie grote stappen gezet, vindt Van den Boomen. Hij roemt het productiesysteem van de in 1996 aangetreden nieuwe Amerikaanse eigenaar Paccar. ,,Fouten worden nauwelijks nog gemaakt. Onderdelen worden direct aan de productielijn geleverd. Belangrijk is waar je het materiaal neerzet. Voor wielmoeren moet je geen tien meter hoeven lopen. Door de afstanden te verkleinen kun je veel winnen. We maken duizenden onderdelen voor een vrachtwagen. Als je daarin een slag kunt maken, is dat gigantisch belangrijk."

Wat DAF ook heeft geleerd: je moet een truck pas gaan bouwen als de order binnen is. Begin 1993 stond het bedrijfsterrein in Eindhoven vol met nieuwe vrachtwagens, wachtend op een klant. Doordat op voorraad produceren de gewoonte was, had Van den Boomen niet het idee dat een faillissement op komst was. ,,Het was allemaal wat minder, dat wel. We moesten op de kleintjes letten. En er gingen verhalen en geruchten over een fusie of overname, maar je wist niet wat daarvan waar was."