Duits betaalbedrijf als kaartenhuis ineengestort door fraude: 1,9 miljard euro onvindbaar

Vandaag begint het proces tegen de kopstukken van de Wirecard. Voormalig topman Markus Braun staat met een paar andere bestuurders terecht voor wat gerust een van de grootste en meest spectaculaire faillissementen is in de Duitse historie.

Wirecard levert betaaldiensten, vergelijkbaar met het Nederlandse Adyen. Het bedrijf had in de beginjaren vooral gok- en pornobedrijven als klant. Maar onder leiding van Markus Braun, samen met zijn rechterhand Jan Marsalek, breidt het zijn klantenpalet uit. AirBerlin en Aldi worden onder andere klant.

Maar al snel komen er twijfels. Hoe kan het dat het bedrijf veel winstgevender is dan concurrenten en maar tegen de klippen op blijft groeien? Superieure technologie, verklaart Braun. En met dat verhaal weet hij investeerders steeds miljarden uit de zakken te praten.

Geld dat gebruikt wordt om onder andere in Azië betaalbedrijven over te nemen. Die zijn volgens het bedrijf goed voor de helft van de omzet en bijna de hele winst.

In Duitsland is men dolenthousiast. Eindelijk hebben ze ook een groot, succesvol techbedrijf binnen de grenzen. Kritiek op het sprookje Wirecard is er niet.

Die kritiek komt van buiten. Na tips besluiten een paar journalisten van de Britse zakenkrant Financial Times het bedrijf eens goed door te lichten. En dat leidt tot schokkende conclusies. Wirecard is inderdaad een sprookje, maar wel het sprookje van de keizer die geen kleren aan heeft.

Er zijn heel grote vraagtekens te zetten bij de omzet- en winstcijfers. Wirecard belazert de boel op grote schaal, stellen de journalisten. Maar die boodschap gaat er in Duitsland niet in. Braun en Marsalek zeggen dat de journalisten samenspannen met speculanten om Wirecard kapot te maken. De Duitse beurswaakhond dient zelfs een aanklacht in tegen de journalisten. Denken die Britten hún techbedrijf om zeep te kunnen helpen?

Maar na nieuwe onthullingen blijkt inderdaad dat Wirecard een kaartenhuis is. Bedrijven die zogenaamd gekocht zijn bestaan niet, evenals klanten. En de 1,9 miljard dollar die het bedrijf claimt te hebben zijn ook onvindbaar.

Het bedrijf blijkt jarenlang te hebben gelogen en bedrogen. Als het nodig was werden documenten vervalst om de fraude te verbergen. Met schaamrood op de kaken moeten autoriteiten toegeven dat ze jarenlang kritiekloos in het sprookje zijn blijven geloven. Menig kopstuk van toezichthouders sneuvelt in de nasleep. Ook accountant EY heeft jaren zitten slapen.

Waar al het geld is gebleven is tot nu toe onbekend. Ook Jan Marsalek is al twee jaar spoorloos.