Bergse lezers herkennen zijn stijl uit duizenden: Jan van de Kasteele schrijft al 40 jaar staccato

Hij is zich er bewust van, maar hij doet het echt niet expres. ,,Mijn schrijfstijl is uniek. Ik weet niet hoe het ontstaan is. Gaandeweg ben ik me bewust geworden van hoe bijzonder het is dat ik zo kort formuleer. In het verleden vond ik het goed dat eindredacteuren mijn korte zinnen aaneenregen, nu zeg ik dat het mijn stijlkenmerk is. En daar moeten mensen vanaf blijven.”

‘Jij maken?’ en ‘Jij doen?’; collega’s van Van de Kasteele zijn niet onbekend met zijn mailtjes en appjes waarin geen woord te veel wordt gebruikt. ,,Het begon als geintje, maar omdat mensen erop reageerden, ben ik het gaan cultiveren. Dat kort schrijven doe ik al heel mijn leven."

,,Eind jaren 90 wisselde ik van baan. Toen hadden we de gewoonte afscheidspagina’s te maken waarvoor collega’s stukjes schreven. Blijkbaar schreef ik toen ook al zo, want er stond ‘Ik. Ga. Nu. Naar.’ op. Het viel toen al op. Ik doe het niet om bijzonder te zijn, het komt gewoon zo uit mijn hoofd. Als ik lange zinnen schrijf, is dat omdat ik niet goed uit mijn woorden kom. Mijn verhalen komen er het beste uit als de zinnen staccato gaan.”

Die betrokkenheid is ook bij de krant zichtbaar. ,,Ze willen laten zien dat dingen niet goed gaan, omdat ze zo van de stad houden. In Roosendaal heb je dat niet. Gaat er hier een straatsteen uit, dan heeft iedereen er een mening over. In Roosendaal merken de inwoners dat niet eens. Als er in Bergen op Zoom iets gebeurt, raakt dat mensen. Dat is de krachtige rol die we als krant kunnen vervullen."

,,Ik ken veel mensen en veel mensen kennen mij. Dat is waardevol. Ik hoor veel dat mensen me vertrouwen omdat ze me kennen. Dan vertellen ze meer. Als je een onbekende spreekt, zeg je alleen het hoognodige. Je bouwt in al die jaren echt iets op met mensen.”

7 januari 1980 liep hij de redactie binnen, om er vervolgens nooit meer -verhuizingen van het kantoor daargelaten- weg te gaan. ,,Ik had geen dromen, want ik ben geen dromer. Ik dacht dat ik dit een paar jaar zou doen en dan verder zou kijken. Ik ben gebleven omdat dit oneindig leuk is. Ik leer elke dag iets bij. Als verslaggever weet je van heel veel dingen een klein beetje.” 

De afwisseling van zijn werk als verslaggever is de reden dat hij zijn werk na 40 jaar nog steeds leuk vindt. ,,Je weet van tevoren nooit hoe je dag eruitziet. Als journalist kom ik op plekken waar ik als Jan van de Kasteele nooit zou komen en ik spreek mensen die normaal gesproken niet op mijn pad zouden komen. Dat maakt je als mens rijker.”

Hij geniet zo van zijn werk, dat hij vreselijk tegen zijn pensioen op ziet. Dat gaat in 2021 gebeuren. ,,Ik vermaak me zo, vind het echt leuk wat ik doe. Het is krom dat je daarmee moet stoppen omdat je een bepaalde leeftijd hebt bereikt. Ik ben dit jaar hoofdredacteur van De Waterschans geworden, een tijdschrift dat vier keer per jaar verschijnt. Daar heb ik veel zin in. Ik ga me wel vermaken.”