Hai Nicole,

In de verslavingszorg zeggen ze dat het gedrag waar je vanaf wilt je ook iets oplevert. Waardoor je er maar moeilijk afstand van kunt nemen. Daar heb ik over nagedacht. En deze week overviel het me ineens: zonder al die contacten op sociale media ben ik weleens bang dat ik een kluizenaar word.

Het verbaasde jou, toen ik je dit onlangs opbiechtte. Want ik doe hartstikke veel. Ik heb een eigen bedrijf, breng een boek uit, organiseer Bezinnen in het groen in het Arboretum Oudenbosch, mediteer in ontmoetingshuis ’t Stoofje, kook Italiaans met mijn zus voor bekenden en onbekenden onder de noemer Cucina Sorella a tavola.

En toch dat woord: kluizenaar. Want ik werk alleen. Lees. Schrijf. Ga op stilteretraite in een klooster. En sinds januari van dit jaar woon ik de helft van de week alleen. Voor het eerst van mijn leven. Ik geniet van het op mezelf zijn. Maar wat als ik daarin doorsla? Zie ik dan nog wel iemand? Ziet iemand mij dan nog?

Maar nog voordat die gedachten mijn bewustzijn konden bereiken, was Facebook daar. Met honderden updates en vind-ik-leuks van vrienden op je steeds veranderende tijdlijn kun je je amper een kluizenaar voelen. Het lijkt alsof Facebook mij daarmee een oplossing bood. Maar dat deed het juist niet. Mijn Facebookgebruik ontnam mij de kans om die ‘kluizenaarsangst’ te herkennen en onderzoeken op realiteit. En hield ‘m zo in stand.

Weet je Nicole, dat digitale dieet van ons gaat helemaal niet meer over sociale media en smartphonegebruik. Het gaat over jezelf in een licht zien dat zo helder is dat het je doet denken aan de tl-lampen in de pashokjes van de H&M. Waarin je al je butsen, putjes en schrammen ziet. En dat je dan naar jezelf blijft kijken en kunt denken: ik ben best oké. En dat is wat ik het allerengste en allergaafste vind aan dit vasten.

Groet,
Jamie

Dag Jamie,

‘Kluizenaar’ is niet het eerste woord dat in me opkomt, als ik aan jou denk. Sterker: dat woord haalt de top-100 niet.

Al kan ik me iets bij het gevoel voorstellen, als je soms een hele dag lang fysiek geen anderen ziet. Als Facebook dan ook nog wegvalt, voelt het lijntje naar de buitenwereld misschien inderdaad erg dun. Aan de andere kant: hoe ‘echt’ zijn de contacten op Facebook? Als iemand je eerste momentje in de lentezon ‘liket’ of als je een paar getikte regels uitwisselt onder een post - in welke contactcategorie valt dat dan? Staat dat gelijk aan een praatje op straat, is het minder, juist beter? Ben je dan echt even niet alleen geweest – of zat je toch vooral weer te socializen met een beeldscherm?

Dat zijn ook vragen die ik mezelf nu regelmatig stel, zonder sociale media. In welke categorie moet ik die digitale contacten nu precies onderbrengen? Ik heb er nog geen eenduidig antwoord op. Wel heb ik het gevoel dat mijn ‘echte’ contacten wat soepeler en beter verlopen nu ik niet meer steeds de neiging heb mijn telefoon te checken.

Je vergelijking met de lampen in pashokjes vind ik erg treffend. Net als jij heb ik ontdekt dat sociale media voor mij vooral een constant aanwezige bron van welkome afleiding waren. Een bron van ‘ruis’, die het lastig maakte echt lang of goed te focussen op jezelf, je plek in de wereld, je relatie met anderen. Nu die ruis weg is zie ik ineens ook mijn putjes en schrammen. Dat is een beetje eng en confronterend, maar ook nuttig: alsof je na jaren een keer je bril schoonmaakt en dan pas merkt hoe lang je door vettige glazen hebt gekeken. En met zo’n smerige bril mis je natuurlijk ook veel aangename details.

Nog twee weken. En dan? Vervallen we dan weer in oude gewoontes? Daar ben ik echt héél nieuwsgierig naar.

Liefs,
Nicole

Lees alle verslagen in het dossier Vasten