Wat een feest het Zwaaigatconcert op Suikerplein, 'Niet voor een Zwaaigat te vangen'

Mooi dat in dit bijzondere jaar juist de geschiedenis van het Zwaaigatconcert zich heeft ontvouwd als een soort heldenverhaal, dat veel vertelt over die liefde voor Roosendaal. Een epos over een archaïsch ogende orkestje van veelal wat oudere mannen met bolhoeden, jacquets en slobkousen, dat al jaren droomt van een groots concert op het Zwaaigat, een Roosendaalse versie van het Prinsengrachtconcert. 

De mannen zien hun droom werkelijkheid worden, maar op het allerlaatste moment gooit blauwalg roet in het eten. Maar het concert gaat door, weliswaar op de wal en niet op het water. ,,De mannen van het IQ zijn niet voor een Zwaaigat te vangen'', constateert burgemeester Jacques Niederer vooraf dan ook. 

Het concert begint met een knal, als het confetti-kanon duizenden echte rozenblaadjes - door de mannen zelf van de stelen geplukt - over het publiek strooit. Het eerste nummer behoeft geen introductie: Stef Broos zingt 'Mijn stadje'. Op het compleet afgeladen Suikerplein gaan tweeduizend vlaggetjes de lucht in, het meezingboekje blijft dichtgevouwen op schoot liggen, want iedereen kent de stadshymne over 'die tijd van lang geleeje' uit het hoofd. 

Oude en nieuwe Roosendaalse evergreens komen voorbij: van de ode aan Jef en Lena, de legendarische uitbaters van IQ-thuishonk De Veestallen, tot aan Cadans van de Stad, gezongen door Martine van de Kar. Marion Emmerik vertolkt op de melodie van 'Op de Amsterdamse grachten' het IQ-Zwaaigatlied, weer een ode aan Roosendaal. 

Het zijn muzikale illustraties bij de geschiedenis van Roosendaal, die Richard Nagtzaam in vliegende vaart uit de doeken doet. Mannenkoor Concordia zingt 'Gloria' als het gaat over de Roomse historie. En soms is de link wat moeilijker te vinden, bijvoorbeeld als Vocal Group Nouveau 'Working on a groovy thing' ten gehore brengt.

De mannen van IQ-Aarmoei-nieke zijn geen topmuzikanten. Sterker nog: een van de mannen bespeelt nog altijd de mirliton, een houten neptrompet, maar ook een ode aan de begintijd, toen in het hele orkest nog vrijwel niemand een instrument bespeelde. Ze zijn zelf de eerste om dat toe te geven. Ze wilden vooral een 'gezellige, bijna durpse ambiance' creëren rond het Zwaaigat. ,,En dat in Roosendaal!'', zeggen de dames die net twee uur lang enthousiast meezongen en met de vlaggetjes hebben gezwaaid na afloop. Durps was het, maar met enthousiasme, rozenblaadjes en veel trots, kun je in 'ons stadje' veel bereiken, ook náást het Zwaaigat.