Wie maakt toch al die foto's voor de krant?

Foto’s maken van ongelukken, net nadat ze gebeurd zijn? Dat ziet de Zevenbergenaar niet zitten. ,,Wie ik vertel over mijn werk, denkt vaak dat ik ’s nachts stand-by moet staan voor het geval dat er iets gebeurt. Dat kan als fotograaf, maar ik doe dat uit principe niet. Het is een ethische kwestie."

,,Het ligt anders wanneer we een dorp of stad vastleggen nadat er iets ergs is gebeurd, maar daar komen geen gekreukte auto’s bij kijken. Dan gaat het over de emotie. Zo vertel je ook een beter verhaal. Zo waren er drie jonge mannen betrokken bij een ongeluk in Sint Willebrord. Het dorp wilde een herdenking houden, dus Rijkswaterstaat had de afslag afgezet zodat er veilig een herdenkingsmoment kon plaatsvinden."

,,Een foto waar rouwende mensen herkenbaar op staan, wilde ik niet maken. Zij zaten natuurlijk niet op mij te wachten op zo’n emotioneel moment. Onherkenbaar, van achteren en onscherp, heb ik ze op de foto gezet. Met in het midden de boom met knuffels en bloemen. Dat vind ik een betere manier om een verhaal te vertellen dan een foto van een kapotgereden auto.”

Emoties legt hij dan ook graag vast. Het zijn juist de kleinere, menselijke verhalen waar Otterspeer van houdt. ,,Dat is het leuke van het vak. Het hoeft niet altijd groot nieuws te zijn, dingen waarover de landelijke media ook schrijven."

,,Ik ontmoet veel mensen en sluit vaak bij een interview aan. Dan blijf ik wat langer, dat vind ik erg belangrijk. Als je niet weet waar het over gaat en wie of wat er op de foto moeten, kun je niet het beste uit de foto halen. Ik zit graag bij een interview en luister naar de verhalen die verteld worden.”

Waar journalisten nog op kunnen gaan in de menigte, vallen de fotografen met hun camera’s en bijbehorende, grote lenzen nogal op. Dat zorgt niet altijd voor een warm ontvangst. Zoals bij de informatiebijeenkomst in Steenbergen over de mogelijke komst van een asielzoekerscentrum. 

Er kwamen relschoppers van buiten de gemeente naar de bijeenkomst en het eindigde in een grimmig debat waarbij de burgemeester en voorstanders werden uitgejouwd. ,,Op zulke plekken word je als pers niet hartelijk ontvangen. De beelden in de sporthal herkennen we allemaal nog wel; boze, schreeuwende mensen. Alle aandacht ging naar het geschreeuw toe.”

,,Als fotograaf probeer je in het oog te houden wat er verder nog gebeurt, maar uiteindelijk gaat de aandacht toch voornamelijk naar zoiets. Net zoals wanneer er bij een voetbalwedstrijd gevochten wordt. Ik heb wel eens berichtjes op Facebook gehad van mensen die niet blij zijn dat ze in de krant komen met zoiets, maar dat is persvrijheid. Gelukkig gebeuren dat soort dingen zelden.”

Rellen bij een bijeenkomst, portretten bij gevoelige onderwerpen en alles wat daartussen zit. Als fotograaf kom je op allerlei plekken. ,,En dat is juist het leuke. Je moet heel allround zijn. Cultuur, sport, menselijke verhalen; je moet overal foto’s bij maken. Het belangrijkste is dat je het zelf gezellig maakt met de mensen die je spreekt. Ook van iets wat je hobby niet is, zoals een bijeenkomst van de lokale siervogelvereniging, moet je iets leuks maken. Er moet ruimte zijn voor gezelligheid en een lolletje.”