De drie woorden beschrijven wat vrijwel iedereen zegt en denkt over dit schokkende nieuws. Het is niet te bevatten. Niet voor nabestaanden en de omgeving. Niet voor de mensen die er op een of andere manier bij betrokken zijn.

Snel beseffen wij op de redactievloer dat we moeten schakelen na het bekend worden van dit dramatische nieuws. Meerdere verslaggevers gaan direct naar de Bilderdijkstraat, spreken met buurtbewoners en politie. Niet veel later hebben we contact met de middelbare school van het slachtoffer, het Onze Lieve Vrouwelyceum. 

Een dag later spreken we met meerdere buurtbewoners, de burgemeester en met goede vriendinnen van Megan. We zoeken naar de gepaste wijze van publicatie. We passen het online bericht aan. Ik constateer dat het goed is om wat vaker de koppen bij elkaar te steken. Met net iets meer afstand naar ons werk te kijken. 

En het woord van ‘de waarschuwer’, zoals een collega dat zo treffend verwoordt, altijd serieus te nemen. Of we het allemaal op de juiste manier doen? Zowel intern als extern lopen de meningen uiteen. Het is een worsteling waarbij we juist niet moeten vergeten om frequent het gesprek met elkaar aan te gaan. 

Een journalistiek draaiboek voor heftig nieuws als dit is er niet en is ook niet in beton te gieten. En is er wel een draaiboek, dan nog zullen we altijd moeten blijven wikken en wegen. Kunnen we dit verhaal nu publiceren? Of niet? Bij die afweging moeten we altijd rekening houden met de privacy van mensen. Met de impact. De gevolgen. Omdat sommige drama’s, ook zonder onze verhalen, al ‘niet te bevatten’ zijn.

André Trompers
Waarnemend hoofdredacteur BN DeStem

Reageren? hoofdredactie@bndestem.nl