Het tijdvak waarin de avonturen van Indie zich afspelen is veelal ergens in de jaren dertig en veertig. De laatste in de reeks heeft de late jaren vijftig als setting. De decors zijn exotisch. De landen waarin de held zich voor zijn avontuur begeeft, zijn niet al te strak begrensd. Het zijn hoe dan ook leuke films, waarin, als de nood het hoogst is, Harrison Ford er lustig op los knalt met zijn zweep.

Een van die films, Indiana Jones and the temple of doom uit 1984, oogt wel heel ongeloofwaardig. Het avontuur speelt zich voor een groot gedeelte onder de grond in een soort van India af, in een mijn, bevolkt door slechts in een lendendoek gehulde jongetjes.

Ze zweten, want ze moeten de godganselijke dag stukken steen uit de ondergrondse rotsen hakken en die vervolgens in wagonnetjes zien te sjouwen. Die karretjes rijden over een kilometers lang smalspoor richting daglicht.

De ondergrondse steengroeve waarin de jongetjes als slaven werken, lijkt onmetelijk groot. Hun bewakers zijn al even kolossaal en als de slaafjes verzaken, ranselen die grote kerels er op los.

In de film wordt niet duidelijk wat er nou precies met die door kinderen uitgehakte stenen gebeurt als die eenmaal naar buiten zijn getransporteerd. Het zou kunnen dat het om stukken graniet gaat die naar verre buitenlanden worden verscheept.

Gek genoeg gebeurt dat in de hedendaagse werkelijkheid namelijk wel. Graniet dat door talloze Indiase kindslaven is losgebikt, wordt naar het vrije westen verscheept. Naar Nederland en België, onder andere. In dat laatste land worden de stukken graniet wellicht verwekt tot kasseien oftewel kinderkopkes.