Een rampzalige, plat-Hollandse versie van een Italiaans nummer

In de finale zong een blonde mevrouw een in alle opzichten rampzalige, plat-Hollandse versie van het intieme nummer Se stiamo insieme van Riccardo Cocciante. Nou ja, zingen, het had veel meer weg van keihard blaten, want dat effect krijg je als boven-Moerdijkse personen liedjes zingen waarin veel ee- en ei-klanken zitten. 

Maar het was niet eens zozeer de klank van het lied die zo gruwelijk was. Het was een smakeloze, slecht rijmende tekst die op die tedere, door Cocciante gecomponeerde melodie was gemieterd. Waar het origineel de levensgrote twijfel laat horen over het nut van het langer laten voortduren van een relatie, daar is de Nederlandse vertaling er een waarin je met van bier doorlopen ogen zingt dat je zelf met je zatte ballen wel uitmaakt wat je verder met je miserabele leven gaat doen. Daar is volop publiek voor in Holland, maar moet je daarvoor prachtige Italiaanse melodieën verminken door er de ziel uit te slachten?

Peter Koelewijn vertaalde 24.000 baci van Adriano Celentano vroeger nog heel netjes en lekker tot 24.000 kussen. Respect dat vroeger zo gewoon was. Ik vermoed dat het mis is gegaan met Paul de Leeuw die een rank meisjesnummer van Laura Pausini vervormde tot een dikke hit. Het is misschien ook een beetje de schuld van Marco Borsato die te vaak de originele Italiaanse melodieën het werk liet doen en zelden een Nederlandse tekst zong die iets van de brille van het origineel bevatte.

Italianen zijn meesters in het maken van pakkende melodieën. Omdat ze Italië nog steeds amper Engels spreken, hebben ze zich nooit overgegeven aan Anglo-Amerikaanse shit. Om die reden zijn Italiaanse films zo intens en zijn Italiaanse liedjes vaak zo verrukkelijk.

Gelukkig heeft 100%NL meer verstand van muziek dan ik. Dat heeft Guus Meeuwis benoemd tot beste zanger van het land.