Die schaatsers zouden eens wat vaker met het ijs in gesprek moeten gaan

columnYvonne van Gennip redde in 1984 voor het vaderlandse schaatsen de Olympische Winterspelen met het behalen van… een olympisch diploma. Dat kreeg je destijds voor een plaats in de top-zes.

Ad Pertijs 18-02-18, 23:29 Laatste update: 19-02-18, 10:11 Bron: BN DeStem

Kom daar nu eens om. Haar vijfde plaats op de 3000 meter en de zesde op de 1000 meter waren destijds in Sarajevo de pareltjes aan de kroon van onze schaatsnatie. De mannen kwamen niet verder dan enkele zevende plaatsen.

Het was in de jaren dat schaatsers volgens schaatscoach Leen Pfrommer eerst met het ijs in gesprek moesten komen, voor ze voor een toptijd konden gaan. Het was in een ijstijd dat Hilbert van der Duim de 5000 meter reed in 7.19. Esmee Visser (6.50) is inmiddels een vol rondje sneller.

Sla er de geschiedenisboeken op na en de jeugd van nu zal sowieso lachen om de tijden die de grote ijsheiligen ooit reden. In 1969 konden we het ons niet voorstellen dat er op de tien kilometer ooit nog iemand onder het nieuwe onwerkelijke wereldrecord van 15.03.6 van Kees Verkerk zou duiken.

De aanduiding ‘historisch’ is niet voor niets de meest holle frase geworden in de geschiedenis van de Nederlandse sportverslaggeving. Sarajevo kreeg voor collega en schaatsscribent Rob van Deursen pas echt een historische lading, toen hij de stad jaren laterin puin geschoten zag worden. Dat hij er in 1984 vergeefs had zitten wachten op een Nederlandse medaille, deed toen niet meer ter zake.

Omdat de mensheid zichzelf er een brevet van onvermogen had gegeven. Nu hoorde ik zaterdag dat shorttrackster Suzanne Schulting de waarde van het olympisch diploma al niet meer inziet. Ze kon zich niet opladen voor de B-finale.

Ook al zei coach Jeroen Otter dat daarin een mooi olympisch diploma te halen viel. Zo’n papiertje zegt de jeugd dus niets meer. Dat mag je dus wel een gebrek aan historisch besef noemen.

Die schaatsers van nu zouden vooraf eerst eens wat vaker met het ijs gesprek moeten gaan.