De brand en het wantrouwen: hoe Tuf Recycling en de overheid het cynisme hebben gevoed
COLUMNZwarte rookwolken boven Dongen. Precies op de avond dat de gemeenteraad zou oordelen over wantoestanden bij Tuf Recycling, woedt bij dat bedrijf een enorme brand.
Delen per e-mail
Nou ja zeg, wat een toeval, reageren BN DeStem-lezers cynisch. Hoe zou dát toch ineens komen? Sommigen hadden een ‘spontane fik’ bij het bedrijf al voorspeld. Er waren nog net geen weddenschappen afgesloten.
Vervuilend zootje
Of ze gelijk hebben, moet uiteraard nog blijken. Niet elke brand is aangestoken. Ook een omstreden onderneming kan door een ongelukkige fout of pure pech veranderen in een vuurzee.
Maar het sarcasme over Tuf komt niet uit de lucht vallen. Het bedrijf nam de laatste jaren een loopje met de regels. Het moest zorgen voor schone afvoer van gebruikte kunstgrasmatten, maar maakte er zelf een vervuilend zootje van. Bovendien werden matten doodleuk doorverkocht aan particulieren. Terwijl gemeenten al voor de recycling hadden betaald.
Aarzelend optreden
De onvrede werd nog gevoed door het aarzelende optreden van burgemeester Marina Starmans. Die legde formeel de ene boete na de andere op, maar dwong amper betaling af. Ze was bang dat Tuf failliet zou gaan en haar gemeente het dure opruimwerk zelf zou moeten doen.
Nou ja zeg, wat een toeval, reageren lezers. Juist dat bedrijf in brand... hoe zou dát nu toch ineens komen?
Begrijpelijk misschien, maar voor inwoners voelt het oneerlijk. Zijn zij een dag te laat met een parkeerboete, dan wordt die verdubbeld. Een bedrijf als Tuf kon overal mee wegkomen.
Poen binnenharken
Natuurlijk is die firma zelf de hoofdschuldige. Die dacht enkel aan poen binnenharken en voelde zich totaal niet verantwoordelijk voor een verontreinigde omgeving of gesjoemel met gemeenschapsgeld. Dat de directie nooit antwoord wilde geven op lastige vragen, is tekenend. Zelfs na de brand klonk aanvankelijk geen uiting van schrik, of van medeleven met personeel en omgeving.
Toch moet de overheid zich, als het vuur is gedoofd, eens afvragen of wachten met ingrijpen wel zo wijs was. Duur is het nu alsnog. En bovendien: wie alleen streng durft te zijn voor inwoners, maar niet voor bedrijven, verliest op den duur zijn gezag. Oók een lastig te blussen brandje.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Het Zorgenkind leeft niet erg bij MaMi Etten-Leur
Hoe gul kun je zijn. Deze gedachte bekroop me deze week na ontvangst van een bericht van de Stichting MaMi Etten-Leur, die de pers zoals dat heet tamelijk ronkend uitnodigde voor de overhandiging van een cheque aan Stichting Het Zorgenkind. -
PREMIUM
column ‘Diep vanuit zijn geel-zwarte hart gaf Schreuder de dolende NAC'ers een dringende instructie mee’
Zijn lichaamstaal zegt alles. Het is een kokende combi van opgekropte woede en bittere teleurstelling, gevoed door een brandende, onderhuids verborgen clubliefde. Vèchten! Komáán! Vèchten! Het klinkt meer als een smeekbede dan als een commando. -
PREMIUM
Roosendaal heeft 't, Roosendaal geeft ‘t
Nog even en stadspromotor Roland Jurriëns en zijn team gaan los. Het Bureau Citymarketing aan de Markt 6 in Roosendaal staat klaar. -
COLUMN Oh N.A.C, the Yellow Army, we’re gonna win today
In de Grote Kerk sprak ik woensdag na de Vuelta-presentatie met onze Spanje-correspondent Edwin Winkels. Allemaal leuk en aardig dat de Ronde van Spanje in 2020 naar Breda komt, maar al snel ging het over een memorabele avond eind 2017 in café De Bommel. Daar was Winkels te gast bij de voetbalshow Bier & Ballen, evenals de toenmalige NAC-sterspeler Manu Garcia. Op het podium zongen ze samen ‘Jé, Jé, Jé, Jé Arriba NAC’, oftewel Hup NAC in het Spaans. -
PREMIUM
COLUMN Lerarentekort? Laat die Belgen maar komen! Zeker als ze zijn zoals de Vaste Vlaamse van mijn middelbare school
Belgisch onderwijspersoneel naar hier halen? Is het tekort dan echt zo nijpend? Jawel, zeggen grote basisscholenkoepels uit Bergen op Zoom en Roosendaal. Ze werven actief leraren bij de zuiderburen.
-
PREMIUM
column Ik zou best een keer een dag Mathieu van der Poel willen zijn. Of wat langer...
Ik zou best een keer een dag Mathieu van der Poel willen zijn. Of een week. Of een maand. Of voor mijn part een uur. En dan echt niet alleen omdat hij dik 26 jaar jonger is dan ik. Of omdat zijn haar beter zit dan het mijne. -
PREMIUM
Ik werk voor een wijvenkrant, zegt hij. Waarom is dat geen compliment?
Niet zo lang geleden was de krant een mijnheer. Ik moest daaraan denken toen ik op onze website het filmpje bekeek, waarin Özcan Akyol op bezoek gaat bij een man die baalt van Akyols columns. De man vindt dat er nog veel meer mis is met onze krant, waarop hij al veertig jaar is geabonneerd. Het is een ‘wijvenkrant’ geworden, zegt hij. -
PREMIUM
COLUMN Waarom dit bankpas-sms'je de nieuwe Nigeriaanse erfenis is
En, is iedereen nu razendsnel zijn bankpas aan het vervangen? Stomtoevallig vervalt die bij héél veel mensen op 21 februari. Althans, als je dat ene sms’je moet geloven.