De brand en het wantrouwen: hoe Tuf Recycling en de overheid het cynisme hebben gevoed

Nou ja zeg, wat een toeval, reageren BN DeStem-lezers cynisch. Hoe zou dát toch ineens komen? Sommigen hadden een ‘spontane fik’ bij het bedrijf al voorspeld. Er waren nog net geen weddenschappen afgesloten.

Of ze gelijk hebben, moet uiteraard nog blijken. Niet elke brand is aangestoken. Ook een omstreden onderneming kan door een ongelukkige fout of pure pech veranderen in een vuurzee.

Maar het sarcasme over Tuf komt niet uit de lucht vallen. Het bedrijf nam de laatste jaren een loopje met de regels. Het moest zorgen voor schone afvoer van gebruikte kunstgrasmatten, maar maakte er zelf een vervuilend zootje van. Bovendien werden matten doodleuk doorverkocht aan particulieren. Terwijl gemeenten al voor de recycling hadden betaald.

De onvrede werd nog gevoed door het aarzelende optreden van burgemeester Marina Starmans. Die legde formeel de ene boete na de andere op, maar dwong amper betaling af. Ze was bang dat Tuf failliet zou gaan en haar gemeente het dure opruimwerk zelf zou moeten doen. 

Begrijpelijk misschien, maar voor inwoners voelt het oneerlijk. Zijn zij een dag te laat met een parkeerboete, dan wordt die verdubbeld. Een bedrijf als Tuf kon overal mee wegkomen.

Natuurlijk is die firma zelf de hoofdschuldige. Die dacht enkel aan poen binnenharken en voelde zich totaal niet verantwoordelijk voor een verontreinigde omgeving of gesjoemel met gemeenschapsgeld. Dat de directie nooit antwoord wilde geven op lastige vragen, is tekenend. Zelfs na de brand klonk aanvankelijk geen uiting van schrik, of van medeleven met personeel en omgeving.

Toch moet de overheid zich, als het vuur is gedoofd, eens afvragen of wachten met ingrijpen wel zo wijs was. Duur is het nu alsnog. En bovendien: wie alleen streng durft te zijn voor inwoners, maar niet voor bedrijven, verliest op den duur zijn gezag. Oók een lastig te blussen brandje.