Dagge bedankt zijt da witte

Na 22 jaar bergt Eric zijn pak en narrenstok op. Vandaag, op de dag dat hij 50 jaar wordt, speelt de Bergenaar voor het laatst zijn rol. De rol van zijn leven. Hij kreeg er, ook buiten Bergen op Zoom, bekendheid mee. 

Want eigenlijk speelde Elich niet, hij was oprecht de nar. Tijdens zijn eerste presentatie werd hij voorgesteld als een nar 'mè bééne van illestiek, 'n kop die beweegt as''n schuimrubber maske en 'n art van goud'. Het is niet beter te verwoorden, want ook ruim twintig jaar later heeft hij amper iets van die tomeloze energie ingeboet. 

Oké, een dubbele flikflak zit er niet meer in, maar ik heb me de afgelopen jaren regelmatig afgevraagd waar Eric de energie vandaan haalde om er telkens weer zo vol voor te gaan. Hij kreeg iedereen aan het dansen.

Als je de eerste hoofdstukken leest van zijn herinneringen aan het Bergse carnaval (vastenavend) dan weet je dat hij geen dienende nar was. Af en toe de mensen, inclusief de vastenavendbobo's, een spiegel voorhouden was Eric niet vreemd. Hij kon er in het zeer traditionele Bergse vastenavendbolwerk mee wegkomen. Want je kan niet boos worden op Eric. Praat met hem en je wordt vanzelf vrolijk.

Als ik buiten Bergen op Zoom een nar aan het werk zie, vergelijk ik hem of haar altijd met Eric. Dat is niet eerlijk, maar het gaat vanzelf. 

Hij gaf een extra dimensie aan de rol van paljas en dat moeten we koesteren. Deze dinsdag wordt voor Eric een bijzondere dag. De laatste dag in de rol van zijn leven. Het zal vanaf morgen wennen zijn. Dagge bedankt zijt da witte.