Column: Eigen lied eerst

Ieder zingt zijn eigen lied en dat geldt zeker met carnaval. Ik doel niet op het verschil tussen de valse en nog valsere noten­­ die leutvierders er in diverse­­ stadia van dronkenschap uitgooien. Nee, ik heb het over de muziek die klinkt in de cafés, tijdens de optochten, op de pleinen.

Zodra het over liedjes gaat, geldt niet meer alleen de tegenstelling van boven versus beneden de rivieren­­. Dan is het iedere plaats of streek voor zich.

,,Bij ons in Limburg’’, hoorde ik een muzikant op de radio met lichte trots verkondigen, ,,han­delen de liedjes vaak over saam­horigheid tijdens carnaval. Terwijl het in Brabant meestal gaat over vrouwen versieren en zo veel mogelijk­­ drinken.’’

Nu zou je daar tegenin kunnen brengen dat die twee hobby’s al decennialang een inspiratie­bron­­ vormen voor goeie muziek­­. Erkende popklas­siekers als Thin Lizzy’s Whiskey in the Jar en Rehab van Amy Winehouse hebben­­ alcohol als onderwerp. En van I Want To Hold Your Hand via Blurred Lines tot aan het complete repertoire van Prince gaat het over scoren bij het andere geslacht – of bij het zelfde, ook goed.

Toch dacht ik bij de boude bewering van die Limbo vooral aan de Brabanders die zich daar groen en geel aan zouden ergeren. Want ook tussen Bergen op Zoom en Boxmeer liggen plaatsen waar ze het niet zo hebben op Lawineboys of paarden in de gang, maar zweren bij plaatselijke hymnes. Liefst in een dusdanig dialect dat het 10 kilometer verderop niet meer wordt begrepen. Gekozen op 11-11 of in het geheim gecomponeerd. Maar in elk geval eigen.

Carnaval is soms chauvinisme op hyperlokaal niveau. Lekker samen­­ vinden dat ze het daarginds helemaal verkeerd vieren en hier juist goed. En daar vinden ze dat net zo goed van hier. Iedereen blij met z’n eigen cluppie. Voor een paar dagen is daar helemaal niks mis mee.

Meer columns.