Varkensfokker Hans de Roover uit Strijbeek wordt weduwman in 2000. De zorg voor de opvoeding van zijn vier kinderen, drie meiden en een jongen, komt daarmee volledig op zijn schouders terecht. De oudste is op dat moment zeventien, de jongste elf. Daarnaast moet Hans zijn varkensfokkerij met 250 zeugen en 2200 opfok- en mestvarkens draaiende zien te houden. Het verdriet is groot en de uitdaging immens. Mede dankzij een liefdevol netwerk van vrienden, familie en bekenden, slaan ze zich samen door deze periode heen.

In 2004 volgt een volgende uitdaging. Hans belandt met vermoeidheidsklachten bij de huisarts. De arts verwijst hem, na de diagnose chronisch ontstoken luchtwegen, door naar een gespecialiseerde kliniek in Nijmegen. Op het moment dat Hans en zijn arts aldaar er vanuit gaan dat het ‘met een pilletje wel over zal gaan’, stuurt de kliniek ter controle nog een bloedmonster naar Zweeds laboratorium. De uitslag is net zo onverwacht als ingrijpend: Hans blijkt allergisch te zijn voor varkens. Doorwerken in zijn eigen bedrijf zou grote gezondheidsrisico’s met zich meebrengen, zelfs met de meest ingrijpende aanpassingen denkbaar. 

Ondanks de vastbeslotenheid waarmee hij de beslissing neemt, valt het afscheid van zijn varkens hem zwaar. ,,Het is niet je bedrijf of je leven, je bedrijf ís je leven”, zegt Karin. ,,En het was het bedrijf dat je samen met mama op hebt gebouwd”, voegt Christel er aan toe. Het ruimen van het bedrijf duurt een jaar. De kinderen blijven in deze roerige periode op de eerste plaats staan. 

Christel en Karin spreken met bewondering en liefde over de manier waarop pa er altijd voor hen was. Hij zag erop toe dat ze alle vier hun scootercertificaten, rijbewijzen en vrachtwagenrijbewijzen haalden en de opleidingen van hun keuze konden volgen. Daarnaast richtte hij zijn werk zo in dat hij in de weekenden geen enkele paardrijwedstrijd van de meiden hoefde te missen.

In de tijd dat het oude bedrijf geruimd wordt, volgt Hans in Utrecht een opleiding paardeninseminatie. Hij is geen onbekende in de paardenwereld. De eerste paarden die Hans kocht, waren rijtuigpaarden. Voor de sport en als hobby. In de jaren negentig wordt hij drie maal Nederlands kampioen met de rijtuigpaarden. 

In 1998 belt een vriend met de mededeling: ,,Ik verkoop m’n rijpaarden, want m’n been moet eraf.” Hans tipt een bevriend paardenhandelaar, maar besluit ook zelf eens langs te gaan. Prompt koopt hij diezelfde middag een drachtige merrie. Het been van de vriend kon overigens behouden worden. Maar dit terzijde.

,,Wat heb je nou gekocht?”, vraagt de vaste dierenarts, wanneer hij de aankoop ziet. ,,Volgens mij is het een paard”, antwoordt Hans. De merrie, Jolaris geheten, blijkt een topaankoop te zijn. In de keuken waar we Hans, Karin en Christel spreken, hangt een schilderij met Jolaris en drie van haar dochters: Symphony, Upsy daisy en Vriginity. 

Inmiddels telt Stal de Roover, dat naast fok,- opfok-, en handelstal ook een pensionstalling en officieel erkend inseminatiestation omvat, veertien fokmerries. De verkiezing van Cuba – een kleinzoon van Jolaris - tot ‘paard van het jaar’ in de Verenigde Staten was een kroon op het werk. Cuba belandde in 2011 via Noorwegen in de VS. Het was in 2017 het meest winnende paard in de United States Hunter Jumper Association. 

Hoewel de kinderen elk een eigen beroep hebben gekozen, blijft stal De Roover een familiebedrijf. Als de paarden een losgebroken zijn, komt iedereen daar zijn bed voor uit. En wanneer Christel tijdelijk de honneurs waarneemt als pa een weekje op welverdiende vakantie is, hoeft ze maar te roepen en Mariëtte pakt de shovel erbij om een paard dat in moeite is tijdens het veulenen even naar de stal te verplaatsen. 

(O)pa de Roover is een padre familias, die geniet van zijn kinderen en zeven kleinkinderen. Hoewel hij inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd voorbij is, moet hij er nog niet aan denken te stoppen met werken. Behalve wanneer de kleindochters een wedstrijd hebben. Dan kan het werk even wachten en staat opa trots te glunderen aan de rand van de bak.