Seksueel misbruik: slechts 1 op de 50 meldt zich

,,Echt'', verzekert klinisch psycholoog Iva Bicanic, ,,onze schatting is dat we hooguit 2% van de slachtoffers  zien. De rest meldt zich uit schaamte over wat hen is overkomen, niet.’’

Bicanic, expert op het gebied van traumabehandeling en seksueel geweld, is de geestelijk moeder van de vijftien al bestaande centra voor acute hulp aan slachtoffers van seksueel geweld in Nederland. In 2012 werd de eerste geopend, volgend maand volgt het zestiende en laatste centrum in het Amphia Ziekenhuis.

Voor 2012, weet Bicanic, ,,werden slachtoffers van het kastje naar de muur gestuurd. Politie, huisarts, GGD: overal moest je je telkens weer opnieuw je verhaal vertellen. En dat terwijl je als slachtoffer datgene wat je is overkomen, het liefst zo ver mogelijk wilt wegstoppen. Douchen, in bed kruipen en er nooit meer uitkomen.’’

Met de introductie van de centra voor seksueel geweld, afgekeken van de Scandinavische landen en de zogeheten rapecenters in de Verenigde Staten, is dat veranderd. Wie nu het slachtoffer wordt van seksueel geweld kan op een adres terecht en hoeft in de meeste gevallen maar één keer haar of zijn verhaal te vertellen.

Over campagnes gesproken. Daar mag de overheid, vindt Bicanic, nog wel een tandje bij zetten. Ze maakt de vergelijking met Denemarken. ,,Als je daar iemand op straat vraagt wat je moet doen als je verkracht bent, weet iedereen het antwoord. Dat komt door de campagnes die daar zijn gehouden.''

Daarom moet, vindt Bicanic, de overheid veel meer geld in publiciteitscampagnes gaan steken om de CSG's onder een breed publiek bekendheid te geven. ,,Ik vergelijk het altijd maar met een serieuze brandwond die je oploopt. Als dat gebeurt weet je dat je naar een brandwondencentrum moet. Laat de CSG's zo bekend worden als de brandwondencentra.''