Mijn hond is mijn 'maatje'. En dat moet ik afleren

Van mens tot mens deel je verantwoordelijkheden en in de relatie tot de hond ligt de verantwoordelijkheid altijd bij de mens.



Sam en ik zijn, om het vreselijke woord maar te gebruiken, te veel maatjes. Ik ben geen opperteef, alphabitch of hondenfluisteraar, althans de mijne hoort me niet.



Met als gevolg dat hij zich buiten 'grenzeloos' gedraagt ten opzichte van andere honden. Sociaal vaardig is hij wel, maar vrouwtjes worden tot vervelens toe bepoteld en besprongen, pups en gecastreerde reuen liefdevol ondergekwijld en met de ongecastreerde mannen – en dat zijn er nogal wat – loopt het steevast uit op ruzie. Met klein en groot. Dat is de manier waarop honden spreken, weet ik, maar het zijn onaangename gesprekken.



Mijn hond is (in de schaal van 1 tot 10 waar het gaat om zelfvertrouwen) 'een drietje', moet ik vervolgens verwerken. Een drietje, dat – door de manier waarop ik met hem omga – denkt dat ie een achtje is. Met die houding benadert mijn onzekere Sam zijn tegenstanders. En die weten beter. Die ruiken het drietje in mijn hond, vechten terug en winnen met glans, met als gevolg dat ik al honderden euro's naar de dierenarts bracht en een beschadigde hond heb.



Op advies van 'mijn' dierenarts Guy Danneels van dierenkliniek Tussen Mark en Amer, ben ik te rade gegaan bij Bert van Straten van Pack Leader Hondenschool in Fijnaart. Hij is geen fluisteraar, maar 'Pack Leader.' Een gedragsdeskundige, gespecialiseerd in hondengedrag, maar het is niet zo zeer mijn hond alswel ik zelf die ander gedrag aan moet leren.



Mijn hond kent de kunstjes namelijk al. Van zit tot af en van blijf tot kom. Maar buiten gaat hij met me kuieren. In de richting die híj op wil en ik mag meelopen. Omdat ik in zijn beleven niet de leider van onze roedel ben.



Dat wordt pijnlijk duidelijk wanneer we buiten een ommetje gaan maken. Ik met mijn flatcoated retriever en Bert met zijn Tsjechoslowaakse wolfhond Aram, die hij voor de gelegenheid heeft meegenomen naar dit eerste huisbezoek. Ik had het beest vooraf even gegoogeld en was danig onder de indruk. Sam niet. Die wil Aram bij de eerste blik te lijf, althans dat ziet Bert meteen aan zijn lichaamshouding, zijn blik en de stand van zijn oren. Vooraf, op basis van mijn informatie, heeft Bert gepuzzeld. Is er iets vreemds aan Sam? Ziet hij er raar uit? Ruikt hij vreemd? Is er iets mis met Sams gezondheid of geurspiegel en vallen zij hem daarom aan? Maar nee, het ligt feitelijk aan mij. Ik moet veranderen. Mijn hond geven waar hij behoefte aan heeft, duidelijkheid! Hem structuur bieden in de relatie die ik met hem heb, in plaats van het hem zelf uit te laten zoeken. Bert wil honden niet met kinderen vergelijken, maar er zijn wel veel parallellen: zoals een kind beter een goede dan een lieve moeder heeft is mijn hond beter af met iemand die hem opvoedt. Ik moet het niet zien als straf, maar als een cadeautje, voor Sam. De hond heeft er recht op dat ik hem leid.



En na één dag, wat zeg ik, al tijdens de eerste wandeling, blijkt dat het werkt: Sam ziet me staan. Ik bepaal waarheen we gaan, en hij mag er vanaf nu op vertrouwen dat het de juiste weg is!

‘Honden moet je opvoeden’

‘Pack leader’ Bert van Straten, hoe verklaar jij de groei van het aantal gedragsdeskundigen, hondentolken en -fluisteraars?

„De drempel om hulp in te roepen bij gedragsproblemen met honden is iets verlaagd, mede door programma’s als De Hondenfluisteraar. Veel honden maken een verkeerde start. Mensen schaffen honden veelal aan omdat de kinderen er graag een willen, omdat het zo gezellig is, een maatje in huis. Maar een hond moet opgevoed worden. En dat kost tijd en heel veel aandacht. Veel honden kennen kunstjes, maar opvoeden is heel iets anders. Je hebt ontspoorde kinderen die weten hoe ze hun schoenen moeten strikken, die niet de hele koekjestrommel leegeten en die een handje kunnen geven. Maar je kunt er niet normaal mee naar de supermarkt.”

En hoe verklaar jij het succes van The Dog Whisperer?

„Cesar Millan is een heel goede trainer. Hij is niet verkrampt maar geeft mensen de ruimte om vanuit zichzelf op te voeden. Dat is prettig. Hij kijkt wat de eigenaar van de hond aankan en binnen die grenzen zoekt hij een oplossing voor het probleem. In plaats van te zeggen: zó moet het. En zó moet het altijd.”

Wat is het meest voorkomende probleem waarvoor mensen jouw hulp inroepen?

„Uitvallen en agressie aan de riem. Als je niet actief opvoedt, ben je als eigenaar afhankelijk van hoe de hond zichzelf ontwikkelt. Als je echt een relatie met je hond opbouwt, zal die niet zomaar vanzelf iets ondernemen zonder te letten op het handelen van de rest van de roedel en de roedelleider. Een hond hoeft niet constant zelfstandig te besluiten, daarin mag hij best meer afhankelijk zijn van ons. Als je alles zelf moet beslissen sta je er per slot van rekening alleen voor en dat is triest voor een roedeldier dat instinctief niet alleen wil zijn.”

Wat is de slagingskans in jouw praktijk?

„Als ik tijdens een huisbezoek of op de hondenschool er niet in geslaagd ben om het jou te laten snappen, dan doe ik iets niet goed. Als de communicatie tussen mens en hond volledig mis is gelopen, zoek ik een oplossing. En als dat niet zou lukken, leg ik de oorzaak niet bij ‘een beschadigde hond’ of ‘een labiele eigenaar’. Dan ligt dat aan mij.”

Waarom noem je jezelf pack leader en geen hondenfluisteraar?

„Hondenfluisteraar of dierentolk betekent dat er met iets ontastbaars wordt gewerkt, maar trainers zoals ik of Cesar Millan werken nou juist vanuit heel veel duidelijkheid voor zowel klant als hond. Ik zie mezelf meer als opvoeder. Ik ben een gepassioneerde, maar nuchtere trainer die werkt vanuit rust en zoekt naar een oplossing voor een probleem tussen hond en eigenaar en daarin is voor mij geen plaats voor een fluisteraar of dierentolk.”