Het universum in een atelier in de Bredase Speelhuislaan

Dat die directeur, Dingeman Kuilman, op zijn beurt zijn oog al had laten vallen op werk van Leyendeckers, getroffen was door de autonomie en de kracht ervan, wist de beeldend kunstenaar niet. Noem het toeval. ,,Nee", verbetert Leyendeckers: ,,Noem het een gelukkige samenloop van omstandigheden." Hoe dan ook, van het één kwam het ander. En zo neemt zijn werk vanaf eind deze week een centrale plek in, in de expositie True Beauty.

Zijn onderwerp is duidelijk, spat van zijn schilderijen en ruimtelijke objecten af. Het heelal, het universum. ,,Als kind in Weert, kon ik de Melkweg zien", vertelt hij. De lucht was nog niet vervuild met licht. Het zette hem aan het denken. De onmetelijkheid van het heelal, de nietigheid van de mens. De kwetsbaarheid. ,,De aarde wordt omringt door 11 kilometer damp. Als die verdwijnt sterft iedereen door straling." Het heelal maakte hem nieuwsgierigheid. Een gevoel dat hem nooit meer verliet.

,,Ik was een jaar of twaalf toen ik in een etalage waar kranten werden opgehangen een schilderij zag. Als ik dichtbij stond zag ik klontjes verf, maar liep ik er een eindje vanaf, dan werd het een stilleven." Uren stond hij te kijken. Liep naar voren en naar achteren. Hij was gefascineerd.

Het heelal en het schilderen. Hij had sterrenkundige kunnen worden, de wetenschap kunnen kiezen, maar: ,,Dat zit niet in mijn DNA." Zijn nieuwsgierigheid naar het universum, leidde hem naar de beeldende kunst. In zijn ateliers begon hij een ontdekkingsreis die na ruim zestig jaar nog steeds voortduurt.

Nog dagelijks werkt hij aan zijn kunst. Is hij getuige van de evolutie van zijn eigen werk. Dat soms een kant opgaat, die hemzelf verwondert.